następcy św. Stefana powinni byli, stosownie do bulli Papieża, po wyborze swoim: złożyć cześć należną Stolicy św. i przyrzec, że pozostaną wiernymi religji katolickiej i rozszerzać ją będą w swojém państwie, czyli jak się wyraził sam Stefan „mają zachować wiarę katolicką i apostolską gorliwie i wiernie, tak, iżby mogli służyć za wzór dla swych poddanych, a za pomoc duchowieństwu.“ Św. Stefan całkiem poświęcił się rozszerzaniu wiary Chrystusowej, sam nawet kazywał przed ludem, bardzo więc sprawiedliwie nosił tytuł apostolskiego króla. W ostatnich czasach, Papież Klemens XIII, w oddzielnej bulli z 25 Sierp. 1758 r., wznowił ten tytuł królów węgierskich i przeniósł go na cesarzy austrjackich, będących zarazem królami węgierskimi. (Höfler). X. M. G.
Apostoł, wyraz grecki, od słowa ἀποςέλλω, posyłam, oznacza w ogólności posłannika, którego urzędem jest oznajmiać i tłumaczyć wolę tego, który go posyła i działać we wszystkiém według woli jego. W tém znaczeniu Paweł św. zowie i Zbawiciela Wielkim Apostołem (Żyd. 3, 1) Ojca niebieskiego; w tém znaczeniu i prorocy Starego Zakonu, byli apostołami Bożymi, W szczególności jednak i w zwyczajném użyciu nazwa ta służy onym dwunastu, których Pan sam nazwał Apostołami (Łuk. 6, 13), wybrawszy ich z pomiędzy swoich uczniów, aby opowiadali naukę i założyli Kościół Jego, i których też Duch św. skutecznemi ku temu łaskami obdarzył. Imiona tych wybranych, zapisane w Ewangelji, są następujące: Szymon Piotr, Andrzej, brat jego, Jakób, syn Zebedeusza i Jan, brat jego, Filip, Bartłomiej, Tomasz, Mateusz, celnik, Jakób, syn Alfeusza, Juda Lebbeusz, zwany Tadeuszem, Szymon z Kany, zwany Zelotem i Judasz Iskariot (Mat. 10, 2—4; Łuk. 6, 14—16). Po Wniebowstąpieniu Pańskiem, na miejsce opróżnione, przez odstępstwo Judasza, wybrany został losem Maciej (Dz. Ap. 1, 23—26), a następnie Szaweł albo Paweł osobném i bezpośredniém od Syna Bożego powołaniem, przyłączył się do grona apostolskiego, jako Apostoł narodów (Rzym 11, 13. I Tymot. 2, 7). Z razu posłani tylko do ludu izraelskiego (Mat. 10, 5), otrzymali potém od Pana, wstępującego do nieba, poselstwo do wszystkich narodów (Dz. Ap. 1, 8). Dziesiątego dnia potém, wedle obietnicy Pańskiej, Duch św. zstąpił na nich, z zupełnością darów swoich, i odtąd poczęli sprawować po wszystkim świecie poselstwo swoje, i przepowiadaniem swojém i cudami ufundowali i rozszerzyli ten Kościół, którego sami, przyjąwszy naukę Zbawiciela, pierwszym byli zawiązkiem. Paweł św., na wielu miejscach listów swoich, nazywa urząd apostolski posługowaniem; ale jest to posługowanie, oznaczające zarazem najwyższą godność i dostojeństwo i władzę w Kościele Chrystusowym. Jest to władza samego Chrystusa, przelana na nich, jako posłów i namiestników Jego. Dana mi jest wszystka władza na niebie i na ziemi: idąc tedy nauczajcie (Mat. 28, 19): jako mię posłał Ojciec, tak ja posyłam was (Jan. 20, 21): tak mówi do Apostołów swoich Zbawiciel. Jest to władza: 1) nauczania; Opowiadajcie Ewangelję wszystkiemu stworzeniu (Mar. 16, 15), a zatém także władza osądzania prawdziwej nauki Chrystusowej, potępiania błędu, a orzekania prawdy; ku czemu Chrystus Pan obiecał Apostołom nieustającą, aż do skończenia świata, z nimi obecność swoję (Mat. 28, 20) i mieszkanie w nich Ducha św., który (mówi Zbawiciel), nauczy was wszelkiej prawdy (Jan. 16, 13) i przypomni wam wszystko, cokolwiekbym wam powiedział (Jan 14, 26), co znaczy innemi słowy, że zapewnił im dar nieomylności w nauczaniu wiary. Jest to 2) władza rządzenia Kościołem, jako pasterz
