wolne poślubiła ubóstwo, zrzekła się dziedzictwa po rodzicach i zakonny przywdziała habit trzeciej reguły św. Franciszka. Ubogich, chorych, strapionych, opuszczonych wspierała i pocieszała, winnym przebaczenie wyjednywała, poróżnionych do zgody, a występnych do pokuty i poprawy przywodziła. Przedziwną siłę wymowy miała ta pełna prostoty dziewica. Chlebem anielskim jak najczęściej się posilała, miejsca święte w Palestynie nabożnie zwiedzała i wtedy wzrok utracony cudownie odzyskała. Aby dostąpić odpustu jubileuszowego, nadanego przez Papieża Klemensa VIII, udała się do Rzymu, a ztamtąd do Brescji, gdzie ok. r. 1536 zawiązała towarzystwo z 76 świątobliwych panien, pod opieką św. Urszuli, ztąd ich nazwa urszulinek. Żyły one śród świata, każda w domu rodziców swoich, ale pod przewodnictwem Anieli. Dopiero po jej śmierci, 26 Stycz. 1540 r., urszulinki te zaczęły prowadzić razem życie klasztorne. Głównym ich celem była czynna miłość bliźniego, a mianowicie wychowywanie młodzieży żeńskiej, celem zwrócenia świata ku Bogu. Papież Paweł III zatwierdził ich zakon r. 1544. Św. Karol Boromeusz sprowadził je do Medjolanu, a gdy ich liczba wzrosła do czterechset, wyjednał nowe ich zatwierdzenie przez Grzegorza XIII r. 1572. O zwłoki Anieli spierali się kanonicy z Brescia i kanonicy regularni z Afra, i dla tego ciało przez 30 dni było nie pogrzebione; jednakże pozostało nie stęgłe i jakby żywe; następnie w kościele św. Afry złożone, zasłynęło licznemi cudami. Odtąd Aniela powszechnie była uważaną za błogosławioną. Cześć jej Papież Klemens X zatwierdził, a Pius VII, 24 Maja 1807 r., Anielę w poczet świętych panien zaliczył. Święta ta, bogatemi obdarzona była za życia łaskami, wiole miała objawień, widziała ukryte i przyszłe rzeczy. Tak np. jednemu z kanoników w Brescia, tak dokładnie przedstawiła wewnętrzny stan jego duszy, tak mu na oczy obnażyła najtajniejsze jego grzechy, że ten rażony cudownym dziewicy widzeniem, natychmiast pokutnicze życie rozpoczął. (Haas).
Anielskie siostry. Zakonnice, noszące tę nazwę, winny swój początek pobożnej Ludwice Torelli, hrabinie Gwastalli. Zostawszy po raz drugi wdową, w 25 roku życia, Ludwika widziała w tém przestrogę nieba, wyrzekła się rozkoszy ziemskich i dóbr tego świata, poświęciła wielki swój majątek na założenie pobożnego zgromadzenia i wspaniałego klasztoru w Medjolanie, pod nazwą Nawrócenia św. Pawła. Papież Paweł III zatwierdził to zgromadzenie, a założyciel barnabitów (ob.), Zacharjasz, wziął je pod swój kierunek, z myślą, aby siostry anielskie, w czasie missji, pracowały nad nawróceniem kobiet. Później jednakże klauzura u nich została zaprowadzoną, poprzestały więc brać udział w missjach. Ich nazwa miała im przypominać, że są obowiązane do czystości anielskiej i że mają być aniołami dusz upadłych. Podożna hrabina Gwastalli założyła jeszcze inne zgromadzenie zakonne w Medjolanie, klasztor panien gwastaljanek, w którym 18 sierót pobierało wychowanie. Po skończeniu edukacji, mogą one zostać zakonnicami, lub też wstąpić w związki małżeńskie; w tym ostatnim razie klasztor daje im dwa tysiące złotych w posagu.
Anim, miasto w górach Judy (Jozue 15, 50); podług Euzebjusza ᾽Αναία. Św. Hieronim (Onomasticon.), kładzie je w pobliżu Anea (wioski w okręgu Daroma), dziewięć mil na południe od Hebronu.
Anioł Pański. Modlitwa do Najśw. Panny, tak nazwana, bo się zaczyna od słów: „Anioł Pański zwiastował Pannie Marji.“ Przed w. XVI
