Andrzejowski Karol, benedyktyn, kapelan benedyktynek wileńskich, napisał: 1) Kalendarz Benedyktyński na każdy dzień całego roku, życiem świętych pańskich zakonu św. Benedykta zapisany, Wilno r. 1768 t. 2; 2) Uwagi na regułę św. ojca naszego Benedykta, tłum. z ks. Joachima, opata fischgańskiego, Wiln. 1765 r.; 3) Zwierciadło dla ustanowienia dobrych obyczajów, Wilno r. 1765 (Encykl. Orgelbr. więk.).
Angelus Krzysztof, właściwie Engel, prusak, podróżował po Rossji za czasów Zygmunta III, kr. polsk. Owoc swych podróży zostawił w dziełach: Enchiridion de statu religionis Russicae, Gdańsk 1595 i Moscovia, h. e. commentarius de origine, situ, regionibus, ac republica, Gdańsk 1613.
Angielskie panny, albo córki pobożnej Marji Ward. Po wielu prześladowaniach i przeszkodach, pobożna ta Angielka, w 22 roku życia, zdołała założyć w Gravelines, w Niderlandach, klasztor dla młodych swych współrodaczek, zmuszonych do opuszczenia Anglji, z powodu, że wyznawały religję katolicką. W swém przedsięwzięciu miała poparcie infantki hiszpańskiej Eugenji. Zgromadzenie swoje, poświęcone wychowaniu dziewczyn, poddała pod surową regułę św. Klary i pod bezpośrednią juryzdykcję biskupa. Przez 10 lat starała się, aby to zgromadzenie oddano pod regułę towarzystwa Jezusowego, ale bezskutecznie. Nareszcie, na wstawiennictwo biskupa z Saint-Omer, Papież Paweł V połecił kongregacji koncyljum trydenc. zbadanie instytucji panien angielskich; wkrótce zgromadzenie mogło już przyjmować młode panny ze wszystkich krajów. Papież Grzegorz XV dał założycielce pozwolenie zakładania domów swojego zgromadzenia w Rzymie i po innych miastach włoskich. R. 1627, Marja Ward założyła klasztor w Monachjum i powołała do niego 12 panien z Kolonji. Wątpliwości powstałe, co do czystości jej wiary, skłoniły Papieża Urbana VIII do poddania Marji Ward egzaminowi i do tymczasowego zamknięcia jej domów. Egzamin nie wypadł na jej niekorzyść; ale zgromadzenie zostało zniesioném bullą Pastoralis Romani Pontificis, z d. 13 Stycz. 1630 r. Sprawa zdawała się straconą na zawsze i panny angielskie z pokorą poddały się wyrokowi. Jednakże Maksymiljan, pobożny elektor bawarski, wstawił się za niemi i wyjednał dla nich u Papieża pozwolenie, na pewnych warunkach, zgromadzenia się i prowadzenia życia wspólnego. Bullę z d. 13 Stycz. 1630 r. poczytano za uchyloną, a Klemens XI potwierdził na nowo zgromadzenie, 15 Czerw. 1703 r. Zgromadzenie to, na swe przełożone wybierać może tylko osoby szlacheckiego rodu i dzieli się na trzy klassy: panny stanu szlacheckiego, panny stanu miejskiego i siostry konwerski; ale wszystkie te klassy zrównano są z sobą, pod względem jednostajności ubioru i reguły życia, zarówno wszystkie obowiązującej. Ściśle nie są one zakonnicami, nie mają klauzury, nie czynią ślubów uroczystych, składają tylko śluby proste, roczne lub trzyletnie: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. (Haas). F. M.
Angilbert (święty), albo Engelbert, poeta łaciński z epoki Karola W. Ur. w Neustryi, ze szlacheckiej rodziny, w młodym wieku dostał się na dwór Karola W., gdzie wykształcił się pod kierunkiem Alkuina. Karol W. w listach swych nazywa go Homerem (zkąd widać jak jego poezje ceniono) i tak dalece go poważał, że mu powierzył (r. 783) syna swego Pippina, króla włoskiego, i córkę swoją Bertę podobno oddał mu za żonę. Zdaje się, że A. miał przynajmniej mniejsze święcenia, przed ożenieniem, gdyż tytułowany jest Primicerius Palatii (to samo, co pierwszy
