albigensom. Nie można zaprzeczyć, że Symon dopuszczał się niesłychanych okrucieństw, że szukał więcej własnego pożytku, jak obalenia niebezpiecznej herezji i że, niestety, legat papieski był zbyt słaby, by mu się oprzeć. Papież odwołał swego legata, ale następca jego kardynał Beneventu działał również zgodnie z hrabią Montfortu, tak, iż Papież był zmuszony bronić przed własném wojskiem dawnego przywódcę albigensów Rajmunda, hrabiego Tuluzy. Wojna ta, która później zamieniła się w polityczną, zakończona została r. 1227. Inkwizycja święta była bezpośrednio potém ustanowiona; celem jej było całkowite wyniszczenie albigenizmu. (Hefele). X. M. G.
Albinus Jerzy, doktor ob. prawa, był w Wilnie kantorem katedralnym, a następnie sufraganem wileńskim (1550), za biskupstwa Holszańskiego i Protaszewicza. Umysłu niespokojnego, powolne dawał ucho ówczesnym religijnym nowostkom; o to przynajmniej był podejrzany, ale pod koniec życia szczerze służył Kościołowi. Um. 1570. Napisał Piae meditiones, Krak. 1560.
Albo Józef, z Soria w Hiszpanji. Gdy nawrócony z judaizmu Hieronim a S. Fide, dawniej jako żyd zwany Józef Lurki, uczony talmudzista i doktor, skłonił uznawanego jeszcze wówczas w Aragonji antypapieża Benedykta XIII (Piotra de Luna), aby zawezwano żydów do teologicznej dysputy, żydzi, jakkolwiek niechętni, zgodzili się, wybrali do tego wielu uczonych rabinów, a pomiędzy nimi rabina Albo. Posiedzenie rozpoczęło się 7 Lut. 1413 w Tortozie, pod prezydencją samego Benedykta. Hieronim dowodził, że wszystkie znaki spodziewanego Messjasza sprawdziły się na J. Chrystusie i że żydzi nie mają już co czekać innego Messjasza. Rozprawy trwały do 10 Maja 1414 r. Posiedzeń było 69, żydów nawróciło się wielu, nawet obecni na dysputach rabini, z wyjątkiem dwóch: Ferera i Albo. Ten ostatni napisał nawet dzieło, p. t. Sefer Ikkarim, t. j. księgę nauk zasadniczych, na obronę judaizmu, który z 13 artykułów Majmonidesa, sprowadza do 3 artykułów następnych: do wiary l) w jedność Boga, 2) w boski początek prawa mojżeszowego i 3) w nagrodę lub karę czynów ludzkich po śmierci. Inne punkta nauki żydowskiej, uważa za podrzędne i w tych trzech zawarte. Z powodu swojej ogólnikowatości i niewyraźnej nauki o przyszłym Messjaszu, księga ta, jakkolwiek z początku dobrze przyjęta, nie używa u prawowiernych żydów wielkiego znaczenia. Cf. Depping, Les juifs dans le moyen âge, Paris 1834. (Wetzer).
Albrecht I, Austrjacki, syn Rudolfa Habsburgskiego i hr. Anny Hohenburg. Po śmierci Rudolfa (15 Lipca 1291), cesarzem niemieckim wybrany został Adolf nassauski. Albrecht musiał poprzestać na otrzymanej w lenność Austrji i innych krain cesarstwa, umiał jednak korzystać z kilku nieroztropnych kroków Adolfa, zjednał sobie Wacława, króla czeskiego, obietnicą 50,000 marek srebra i wystąpił z wojskiem pko Adolfowi. Tymczasem elektorowie, w Moguncji zebrani, gdy na ich cytacje Adolf się nie stawiał, złożyli go z tronu, a wybrali Albrechta. Bitwa téż pod Gellheim (niedaleko od Worms, 2 Lipca 1298) była niefortunną dla Adolfa: razem z koroną stracił tam życie. Albrecht z poprzedniego wyboru rezygnował i dopiéro powtórnie wybrany, koronowany został przez Wiberta kolońskiego w Akwizgranie. Wkrótce jednak przyszło do niezgód pomiędzy A. a elektorami, i ci wezwali go przed swój sąd, jako królo-
