Austrji i w 1796 był w Wiedniu w sprawach Stolicy Apostolskiej. Listy, które Albani z Wiednia pisał, zostały przejęte i posłużyły Francuzom za pretekst do złamania zawieszenia broni i zajęcia Rzymu. Albani stracił wtedy wszystkie beneficja i cały majątek, w skutek zrabowania pałacu w Rzymie; odtąd mieszkał w Wiedniu, a od 1814 znowu w Rzymie. Leon XII mianował go sekretarzem stanu i legatem Bolonji; za Piusa VIII był także sekret. stanu. Grzegorz XVI wysłał go do Bolonji r. 1831, jako swego kommisarza, kiedy w legacjach wybuchły rozruchy; lecz usiłowania Albaniego nie udały się tą razą. Widząc się zmuszonym powołać Austrjaków na pomoc, powrócił do Rzymu. Albani był także protektorem Austrji i Sardynji. Um. jako legat Urbino i Pezaro, 3 Grudnia 1833 r. Wielki swój majątek zapisał w półowie Stolicy Apostolskiej, w drugiej zaś przeznaczył na pobożne instytucje. (Düx). J. N.
Albergatti Mikołaj, kardynał S. Crucis, bp boloński, ur. 1375, wstąpił do zakonu kartuzów w Bolonji i tam był przeorem. R. 1417 został biskupem i pogodził swoich współobywateli z Papieżem Marcinem V. R. 1422 wysłany do Francji, otrzymał w nagrodę za swoją legację kapelusz kard., do którego przyjęcia zmusić go było potrzeba. Marcin V mianował go swoim legatem 1431, a Eugenjusz IV nakazał mu udać się do Bazylei i tam prezydować soborowi. Gdy go jednak zebrani tam biskupi uznać nie chcieli, wrócił do Papieża, który go wysłał do Francji, a następnie zabrał z sobą na sobór przeniesiony wówczas do Ferrary. Był także legatem w Niemczech, a po powrocie ztamtąd mianowany został wielkim penitencjarzem. Um. w Siena 1443. Był to mąż czynny bardzo i pracowity. W Pontyfikale Bolońskim, wydanym w XVI w. przez kardyn. Palleoti, Mik. Alb. znajduje się w liczbie błogosławionych. Pozostały po nim Recollecta. Opus de inexcusabili peccatorum nequitia. Orationes. Sermones i listy. Życie jego wydał Bonaw. Cavallus w Paryżu. Konstantyn Ruggeri wydał 1744 w Rzymie: Romanorum Pontificum regum atque illustrium virorum testimonia de B. Nic. Albergatti, Card. S. C. cum ejus vita scripta a Jac. Zeno Cfr. Bolland. Acta Sanct. Mai. t. II p. 469. — 2. Albergati Antoni, bp. z Vigilia, chwilowo nuncjusz w Polsce r. 1620, za Zygmunta III (Ciampi, Bibl. Crit. t. 2).
Alberoni Juljusz, jeden z najznakomitszych ludzi swego czasu. Syn ubogiego włoścjanina z Firenzuoli, w Parmeńskiém, ur. 30 Maja 1664. Niepospolite jego przymioty zjednały mu biskupa Placencji, który go wyświęcił na kapłana i zrobił kanonikiem. W czasie wojny o następstwo hiszpańskie poznany przez księcia Vendome, wodza francuskiego, został jego zaufanym radcą. Odtąd rozpoczyna się jego świetna karjera. Towarzyszył księciu do Paryża, a następnie na dwór madrycki, gdzie zalecony został królowi Filipowi V, wnukowi Ludwika XIV. Zaufanie, jakie sobie pozyskał u króla, wzmogło się jeszcze po przeprowadzeniu jego zaślubin z Elżbietą Farnese, córką księcia Parmy (1714). Nic się już wówczas w Hiszpanji nie działo bez Alberoniego. Został grandem i pierwszym ministrem, a niedługo (1717) kardynałem i biskupem Malagi. Zakwitł za niego przemysł i handel, wzmogła się władza królewska. Ale A. odzyskawszy, co Hiszpanja straciła we Włoszech, Sycylję i Sardynję, zamyślał dla Filipa V o regencji we Francji, w czasie małoletności Ludwika XV; zamierzał przywrócić na tron angielski Sztuartów i pko Anglji pobudzić Rossję i Szwecję. Regent ks. Orleański odkrył tajemnicze zamysły kardy-
