ologicznéj treści są w Bibliotheca Patrum, ed. Lugduni 1677, t. XXIII; wszystkie zaś dzieła wydał Migne, Patrol. lat. cursus. tom. 195. X. W. K.
Aerjusz i Aerjanie. Aeriusz rodem z Pontu, arjanin, przyjaciel Eustacjusza, semiarjańskiego biskupa Sebasty w Armenji, który go też wyniósł na kapłaństwo i przełożeństwo nad domem ubogich w Sebaście, oko. 360 r. Niedługo jednak wystąpił A. przeciwko swemu przyjacielowi i dobroczyńcy i dał początek nowéj sekcie, opisanej przez Epifanjusza (haer. 75). Zaprzeczał biskupom władzy nad kapłanami; potępiał obrzędy kościelne i obchód świąt; zaprzeczał skuteczności modlitw i innych dobrych uczynków; odrzucał stałe posty. Jego dość liczni zwolennicy zgromadzali się w lasach i jaskiniach. Pościli w niedziele, a środy, piątki, soboty i post wielki przepędzali na biesiadach. Sekta ta istniała jeszcze w V wieku.
Afarzejczycy, Apharsachaei, Apharsaei i Apharsatachaei, lud przesiedlony do Palestyny przez Assyryjczyków; podług Ezdrasza 4, 9. 5, 6. żarliwie przeszkadzali oni w budowie kościoła jerozolimskiego, po powrocie z niewoli babilońskiej.
Afek, Aphec: 1. miasto w pokoleniu Aser (Joz. 19, 30), prawdopodobnie to samo co Afaka u Euzebjusza (Vit. Const. III. 55) i Sozomena (H. E. XI, 5), leżące w górach Libanu, sławne świątynią Wenery, dziś jeszcze Afka nazwane. — 2. Miasto na wschód od morza Galilejskiego, gdzie Benadad syryjski wydał Izraelitom niefortunną bitwę (3 Król. 20, 26) i gdzie teraz jeszcze znajduje się osada, Feik nazwana. — 3. Miasto w pokoleniu Issachar, w pobliżu którego Saul przegrał bitwę z Filistynami i życie stracił (1 Król. 29, 1). — 4. Miasto w pobliżu Bethchar, gdzie za czasów Samuela Filistyni przeciwko Izraelowi stanęli obozem (1 Król. 4, 1); miejscowość ta znajdowała się na południe Palestyny, pomiędzy Masfath i Sen (1 Król. 7, 12). N.
Affectio, affectus. Tém mianem w prawie kanoniczném oznaczają się beneficja, których obsadzenie zdaje się należyć, lub należy do Papieża (Extrav. comm. Ad Romani, de Praeb.) Ztąd dwa są główne gatunki beneficjów affektowanych. Jedne, nazywają się przez Papieża affektowane, gdyż on sam tylko obsadzić je może, jako zarezerwowane, czyli takie, których obsadzenie sam sobie wyraźnie zastrzegł; drugie, wprawdzie nie ulegające temu wyłączeniu i do dyspozycji miejscowego biskupa należące, ale na ten jeden raz affektowane, gdyż Papież coś takiego uczynił, co okazuje, że ma nateraz chęć ich obsadzenia. Np., jeżeli Papież ustanowił dla beneficjum koadjutora, jeżeli dał tak zwane mandatum de providendo (o. a.) wprzód, nim beneficjum zawakowało, jeżeli, na mocy prawa prewencji, konferował komu nieważnie beneficjum, dla tego, że jeszcze nie zawakowało. We wszystkich tych i tym podobnych wypadkach, jeżeli udzielenie przez Papieża beneficjum skutku nie osiągnęło, uważa się ono na ten raz affektowane, t. j. takie, które sam Papież chce obsadzić, i dla tego biskup nie może go nikomu udzielić, dopóki się z tém do Papieża nie odniesie (Barbosa, De Rebus Ecclesiae lib. III, cap. 13 n. 90). U nas affekcja oddawna nie ma użycia. S.
Affre Djonizy August, arcybiskup paryski, ur. 1793 r. w Saint-Rome de Tarne, we Francji. Bogobojnie wychowany przez matkę i przez wuja, wyświęcony na księdza w Nantes r. 1818. W r. 1836 został koadjutorem bis. strasburskiego. Po śmierci arcybiskupa paryskiego Quelen’a, był wezwany na wikarjusza kapitulnego, a w pięć miesięcy potém zo-
