rozwiązania znaczenia wszystkich szczegółów całego kultu religijnego w naszym Kościele. Bez tego klucza, podanego nam przez wiarę, wszystkie obrzędy i cześć zewnętrzna stają się niezrozumiałe. Wierni, dla oddania czci Chrystusowi, zginąją kolano przed Nim, ukrytym w N. Sakram., czy to zachowanym w kościele, czy uroczyście wystawionym na ołtarzu, czy niesionym do chorych. Kościół w tej czci rozwija największy przepych. Najświetniej zaś ten duch wiary objawia się w dzień uroczystości Bożego Ciała. W każdej też mszy św. obecni składają adorację Panu Jezusowi, szczególniej w czasie podniesienia. — Adoracja ustawiczna (czyli nieustająca) Najśw. Sakramentu. Chrystus Pan ciągle zostaje ukryty w Eucharystji, więc też bez przerwy winien tam być czczony. Tém więcej jeszcze ta cześć od wiernych mu się należy, że niedowiarstwo i niewdzięczność ludzka, za niezmierną miłość, płaci mu ustawiczną zniewagą. Z tej myśli świętej, idącej w ślad za duchami niebieskiemi, zajętemi ciągłém uwielbieniem Boga, wypłynęły w świecie katolickim różne stowarzyszenia, czyli bractwa. Nieustanną cześć taką widzimy już u akoimetów (ob.); później takie stowarzyszenie czyli arcybractwo nieustającej czci N. Sakramentu powstało w Rzymie 1539 r., szczególnemi przywilejami przez Stolicę Apostolską zbogacone. Stowarzyszenie to utrzymywało się zazwyczaj przy zakonach żeńskich, a mianowicie pp. sakramentek, które za główny cel mają czcić nieustannie Chrystusa w N. Sakramencie. W Warszawie przy kościele pp. sakramentek istnieje także arcybractwo od 1737 r., odnowione r. 1843 (ob. Jul. Bartoszewicza Kościoły warszawskie s. 309, 316). Zupełnie nowe i oddzielne stowarzyszenie w tym duchu powstało w Belgji 1848 r. Od r. 1841 myślano już o zawiązaniu stowarzyszenia, w celu zaopatrywania ubogich kościołów w rzeczy potrzebne do służby Bożej. Dla ożywienia atoli ducha tego stowarzyszenia, wzięto za podstawę cześć N. Sakramentu; tym sposobem powstało belgijskie bractwo czci nieustającej N. Sakramentu i wspierania ubogich kościołów (ob. Annales de l’association de l’adoration perpétuelle et de l’Oeuvre des églises pauvres, z r. 1858, str. 9). Stowarzyszenie belgijskie, jako bardzo rozgałęzione po całej Europie środkowej, wydaje co rok dwa poszyty swych roczników, w których się znajdują szczegółowe dzieje życia i rozwoju bardzo pożytecznego bractwa. Podobne arcybractwo, nieustającej czci N. Sakramentu i wspierania ubogich kościołów istnieje także w Warszawie od początku roku 1856. Tekla Skarzyńska († 1860 r.), pragnąc przyjść w pomoc ubogim kościołom, zawiązała to bractwo, potwierdzone przez arcybis. Fijałkowskiego d. 20 Marca 1857 r., a następnie przez b. kommissję rząd. spraw wew. i duch. d. 14 (26) Czerwca 1869 r. Niemal wszyscy biskupi współcześni zapisali się w księdze stowarzyszenia, jako protektorowie (ob. Ustawa stowarzyszenia nieustającej czci N. Sakramentu. Warszawa, w drukarni ks. missjonarzy, 1862 r.). S. R. C. d. 12 Wrześ. 1840 r., na zapytanie, czy godzi się odprawiać wotywę solenną de Sanctissimo, w kościele, w którym od rana do wieczora jest wystawienie, kwoli takiego bractwa? odpowiedziała przecząco, chybaby to wystawienie było w formie czterdziestogodzinnego nabożeństwa. Niektórym jednak djecezjom, przez specjalne późniejsze dekreta, to dozwolono.
Adoraim miasto na południowej granicy ziemi pokolenia Judy, ufortyfikowane przez Roboama (2 Par. 11, 9). Niektórzy poczytują je za jedno z Adora, miastem w pobabilońskich czasach, zaliczaném przez Józefa do Idumei. Ale w takim razie miasto to musiałoby być dalej na po-
