wynosić 5 sztuk złota. Został pochowany w Medynie, obok Mahometa. Ob. Abulfeda, w Pocockii, Spec. hist. Arab., Oxonii 1806. Abulpharagii, Hist. dynast. W Hirta, Anthol. Arab. Maraccii, Alcoranus Patavii. 1698. Herbelot. Bibliot. orient. Maestricht 1776. Rampoldi Annal. musulm., Milan. 1822. (Wetzer). X. M-i.
Abukara Teodor, którego bardzo często a niesłusznie biorą za Teodora z Mopsuesty, był uczniem św. Jana Damasceńskiego, a potém biskupem karryjskim w Mezopotamii. Żyjąc w pośród mahometan, dzielnie walczył z islamem i błędami nestorjanów, monofizytów (jakobitów) i orygenistów. Fabrycius (Bibl. graec. t. IX ed. Harless. t. X) wylicza 43 pism tego biskupa, mających nie małe znaczenie dla dziejopisa kościelnego, zwłaszcza co do VIII wieku. Nie wszystkie dotąd drukowano; z nich 22 znajduje się w Bibliotheca Patrum, Paris. 1644. t. XI. Jedno z najważniejszych nosi tytuł: De Unione et Incarnatione, drukowane w Gallanda, Bibl. PP. t. XIII. X. M-i.
Accoltus (Accolti) Benedykt, od miejsca pochodzenia (Arezzo) zwany téż Bened. Aretinus, kanclerz rzplitej Florenckiej, uczony prawnik i historyk, żył od 1415 — 1466 r. Opisywał wojny krzyżowe: De bello a christianis contra barbaros gesto pro Christi sepulchro et Judaea recuperandis, libri IV. ab. an. 1095—1185. (Venetiis. 1532. Basil. 1544, cum notis Th. Dempsteri, Florentiae 1623; cura H. Hofsnider. Groningae, 1731). Na podstawie tego dzieła Tasso ułożył swój poemat Jerozolima Wyzwolona. Drugiém dziełem Benedykta z Arezzo jest: Dialogus de praestantia virorum sui aevi. Wykazuje w niém autor, że jego współcześni nie są wcale niższymi od starożytnych; szczególniéj rozwodzi się nad zasługami Koźmy Medyceusza. Wydał go, z dodatkiem o życiu Accoltego, X. Bacchini (Parmae 1689. in 12-o, rzeczywiście tylko pierwsze 36 stronic wyszło w Parmie, reszta zaś w Lyon): drugi raz Filip Villani przy dziele swem: Liber de civitatis Florentiae famosis civibus (Florent. 1847) i ap. Graevium, Thesaur. antiquitat. Ital. t. XI. pars. 6). X. W. K.
Acefalowie. Gdy r. 482 cesarz wschodni Zenon ogłosił swój Henotikon (ob.), by na nim opierając się, połączyć w jedno monofizytów i katolików, przywódcy monofizytów, jedni, jak Piotr Mongus, patrjarcha alexandryjski, okazali gotowość do przyjęcia téj formuły pojednania; ale monofizyci zagorzali oparli się temu i odłączyli się od swoich zwierzchników, którzy przyjęli Henotikon i ztąd otrzymali szyderską nazwę Acefalowie, bez zwierzchnika, bez głowy, Ἀϰέφαλοι.
Achab. 1. król, syn Amri (Omri), króla izraelskiego, nastąpił po ojcu i panował 22 lat, (III Kr. 16, 29). Przeszedł poprzedników w bezbożności, zwłaszcza po zaślubieniu Jezabeli, córki Ethbaala, króla Sydonu; wprowadził publiczną cześć Baala i Astarty (III Kr. 16, 31) i popierał fałszywych proroków, a prześladował prawdziwych, szczególniéj Eljasza. Za odpadnięciem od Boga poszła niesprawiedliwość i różne gwałty, jak o tém przekonywa straszliwe skazanie na śmierć Nabota i zabranie jego winnicy, przyległej królewskiemu pałacowi. Prowadził wojnę z królem syryjskim Benhadadem z początku pomyślnie, a gdy nieprzyjaciel znakomite zebrał siły, wciągnął do wojny Jozafata, króla judzkiego, ale w bitwie pod Ramoth-Galaad ciężko raniony (III. Kr. 22, 34), przewieziony do Samary, wkrótce umarł. Psy, jak przepowiedział Eljasz, lizały wówczas po drodze krew jego. Wkrótce potem Jehu (IV Kr. 9, 7) wytępił całą
