byli dziedzicami na Zbylitowicach, Jankowicach i Czajenczycach. Okólski o całym rodzie Zbylitowskich twierdzi, że żaden z nich nigdy różnowierstwem się nie skaził, ale że wszyscy przywiązaniem do kościoła katolickiego zawsze się odznaczali. Stanisław mąż pobożny, dziedzic na Górze Zbylitowskiej i Zagorzycach, pojął za żonę Różnównę z Bruśnika herbu Gryf, i z niej miał syna Jędrzeja, który w różnych naukach wyćwiczony, niemało krajów zwiedził. Powróciwszy do ojczyzny, znaczną część życia na dworach królów Batorego i Zygmunta III przepędził, a przy tym ostatnim piastował godność strukczaszego i jeździł z nim do Szwecyi. Później opuścił dwór, osiadł we wsi własnej, zachęcając młodych, ażeby pilnowali zagona, a pomny na dawne stósunki z urzędnikami dworu królewskiego, wywięzywał im się za doznawane względy, wiersze im swoje przypisując.
Rzadkie jego pisma lubo noszą cechę naśladownictwa pisarzów klasycznych Wirgilego i Owidyusza, rzeczą jednak są polskie. Zaleta poezyi Jędrzeja Zbylitowskiego polega na opisach, a obrazowaniem pewnych okolic kraju, jego mieszkańców i zwyczajów, jak zajmował naddziadów, tak i prawnuków rozczulać nie przestanie.
Rozpoczął swój zawód wierszem pod tytułem:
Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 170.png
Ta strona została uwierzytelniona.
1. Epitalamium na wesele J. Dulskiego i Anny Herbuntownej, w Krak. u Łaz. 1585, in 4. Następnie wydał:
2. Witanie króla nowego Zygmunta III. w Krak. u Łaz. in 4. 1587. stronnic 29, na odwrotnej stronnicy tytułu wyobrażenie króla Zygmunta III.
3. Akteon. 1588, in 4. stronnic 14. Jest to wolne tłómaczenie pięknego wyjątku z trzeciej księgi przemian Owidyusza.
4. Pisanie satyrów puszcz litewskich do Anny królewny szwedzkiej, o łowach w Białowieżach. Krak. Łaz. 1589.
5. Lament na żałosny pogrzeb Elżbiety Ligęzianki w Bobrku, wojewodziny krakow., tamże 1593, in 4.
6. Na krzciny najjaśniejszemu Władysławowi III królewiczowi polskiemu, szwedzkiemu. Tamże 1585, in 4.
