Strona:PL Niektóre poezye Andrzeja i Piotra Zbylitowskich 058.png

Za Stadnickim Warszycki osobnej dzielności
 Starosta cyrski, który prawie od młodości
W krainach cudzoziemskich swoje trawił lata,
 I wielką część w swym wieku młodym zwiedził świata.
Daniłowicz z nim wespół osobnej dzielności,
 Zacnego domu, z ślicznej urody, z gładkości,
Z męstwa, z wdzięcznej wymowy, z cnót niewysłowionych,
 I z grzeczności (które go zdobią) niezliczonych,
Jest przyjemny u wszytkich, i z wielkiej ludzkości,
 I dla tej (którą w młodych leciech ma) godności.
Więc mężny jako drugi Ajax Przeradowski
 Szedł dworzanin, jak śmiały Tideus Niegolowski,
Szedł Karkowski, którego dzielność pod Byczyną,
 I insze wielkie męstwa zawżdy u wszech słyną.
I inszych zacnych ludzi rycerskich niemało,
 Których wszytkich wspominać czasu by nie stało;
A każdyby z nich godzien osobnej pochwały,
 Dla cnót i męstwa swego. Kiedy tak już stały
Okręty na kotwicach, strzelbę wypuszczono,
 W bębny bito, a w trąby miedziane trąbiono.
Potem weszli na pałac królewski posłowie
 Zacnej polskiej korony, wprzód kasztelanowie,
Potem insi witali swojego z radością,
 I z tą, którą powinni jemu uczciwością.
A król siedząc na sali każdego przyjmował
 Wdzięczną twarzą, i łaskę wszytkim okazował.
Potem wystąpił zacny Czarkowski, i długą
 Rzecz uczynił do króla, a Bykowski drugą
Mowę dosyć poważną po nim zaś prowadził,
 Gdzie sławiańskim językiem piękne słowa sadził;
Wspomniał wielki frasunek Polaków tęskliwych
 Przez pana swego, wspomniał poddanych życzliwych
Chętne serca ku niemu, z jaką go radością
 Wszyscy czekają, z jaką wielką statecznością
Wiarę jemu trzymają, przytem niebezpieczeństw
 Koronnych nie zapomniał, i wielkich okrucieństw,
Które sprośni pohańcy w jego niebytności
 Uczynili, i jakich użyli srogości
Idąc do Węgier hordy tatarskie okrutne;
 Pamięta jeszcze dobrze dziś Pokucie smutne