Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/166

 Długi czas oczu nie mogła oderwać od zwierciadła. Suknia, wytwornie, ale skromnie zrobiona, leżała na niej z wykwintną, elegancją. Opływały ją gazy, jak białe mgły, jak obłoki przejrzysta i powiewne. Delikatne jedwabne fale welonu tworzyły cudne a niepochwytne tło dla jej stylowej główki w masie włosów, połyskujących? złotem, i dla jej rysów, rzeźbionych subtelnie, z artyzmem, jakby z jednej perły w przedświcie jutrzenki. Stała tak młoda, wiotka tchnąca czarem, jakby przed chwilą sfrunęła z obłoków, z tych tam różowości i delikatnych lazurów górnych. Oczy jej rozbłysły szczęściem.
 — Dla niego się tak ubiorę — myślała z rozrzewnieniem. — Co on powie, jak mnie taką zobaczy?
 Zmrużyła oczy i ujrzała w wyobraźni Waldemara, niby żywego, W czarnym fraku, z białym gorsem, z kwiatem pomarańczowym w klapie, nachyli się do niej i powie tym swoim dźwięcznym barytonem:
 — Jedyna moja, malutka! Jakaś ty urocza, cudzie mój!
 I zadrżą mu jego pyszne usta, poruszą się nozdrza i cała twarz męska, szczupła, nabierze znanego Stefci wyrazu słodyczy, którą tylko ona wywołać potrafi w tych energicznych rysach. W szarych źrenicach błyśnie mu tryumf i duma, rzut gorącej krwi ożywi jego smagławą cerę. On ją zdobył, on ją będzie miał.
 Stefcia uśmiechnięta, otworzyła oczy i szepnęła cichutko:
 — Za dziesięć dni już! już! Czego się boję?...
 Weszła pani Rudecka. Krzyknęła lekko na widok córki. Chwilę stała zapatrzona i, wyciągając do niej ręce, zawołała:
 — Jakaś ty śliczna, Stefciu!
 — Czy i on to samo powie, mamo? i Waldy?
 — Śliczna jesteś, twój Waldy zachwyci się tobą na nowo.
 Ukazał się pan Rudecki z listem w ręku.
 — Stefciu?... Aa!...
 Popatrzał na córkę rozradowany.
 — Wspaniała jesteś!
 — Pani ordynatowa Michorowska — rzekła przeciągle matka, lubując się trochę brzmieniem tych słów.
 Stefcia drgnęła. Ojciec objął ją i pocałował.
 — No, jeszcze teraz jest Rudecka, nie tytułujmy jej przed czasem — rzekł z marsem i wręczył córce list.
 — Patrz, drugi list do ciebie. Ale to nie pismo ordynata. Znalazłem go zaledwo teraz między gazetami.
 Stefcia spojrzała na adres. Koperta była elegancka, charakter ładny ale nieznajomy.
 — Od kogo?
 — Chyba ze Słodkowic.
 Wymieniła umyślnie Słodkowce, wiedząc jednak, że list nie stamtąd.
 — Rozbiorę się najpierw.
 Pan Rudecki wyszedł. Matka pomogła Stefci zdjąć suknię, ucałowała ją i również oddaliła się.
 Stefcia gorączkowo rozcięła kopertę.
 Spojrzała na podpis — nie było go. Zamiast nazwiska stało wyraźnie: