Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/156

 Skłębione słupy mgieł tłoczyły się z piersi rozgrzanej gleby. Wieczorem, w nocy, aż do wschodu sońca kurzyło na polach. Opary przewalały się na łąkach, omotując lasy bałwanami sinawej piany. Delikatne włókna pełzały nisko na bagienkach, przy księżycu lśniły, jak sproszkowane srebro.
 — Ziemia dymi! — woła przyroda.
 — Ziemia dymi! — krzyczą ptaki.
 — Ziemia poczęła wiosnę!
 — Chwała jej i cześć!
 Wrzask radości zabrzmiał w przestworzach świata.
 Wichry, jak dzikie ptaszyska, przycichły, zmęczone hulanką.
 Zapanowało wszechwładnie słońce, haftując drogocenne tkaniny z blasków na powijaki dla nowopoczętej.
 I nadeszła!
 Z łona matki wyjrzała na świat młodziutka, piękna, omotana opalowemi mgłami, spowita we wstęgi słoneczne.
 Chucha na nią matka-ziemia, kołyszą ciche prądy powietrzne i rośnie w cudną boginkę i potężnieje.
 Aż wyzbyła się powijaków.
 Wielki szum pochwalny świat rzuca do jej stóp, przyroda składa hołd, błagania biegną do niej i uśmiechy poddanych.
 Unosi się wysoko, poprzedzana przez pazia-skowronka. Pierwszy baletnik ptaków rozsypuje na świat delikatne treliki, dźwięczące niby perły wśród różanej konchy.
 I białe sztandary bocianów powiewają bogince; rozgłośne chóry żabich wieców niosą jej swą pieśń.
 Klucze żórawi zawodzą dla niej nieszpory.
 A za nią idzie czar.
 Wiosna płynie w górę. Całą garścią czerpie ze skarbnicy słońca kolorowe pyły i sieje na ziemię. Złoto ciska na jaskry, błękit na niezapominajki, białe obłoczki rozdrabia na przylaszczki. Gwiazdy ma w dłoni, kruszy je i sypie, bez biary. Tworzy kobierce, tka złotogłów, splata wianki.
 Namiętna potęga pochłania świat. Miłość bucha z pękających drzew, wre, kipi, wrzątkiem oblewa wszystko, co żyje. Idą szepty zmysłowe, duszne uściski.
 I całusy i dreszcze rozkoszne.
 Wielki spazm rozprężonej natury pali ogniem, kołaczą podniecone tętna w ziemi, żarne pulsa.
 Rozszalały się pożądania! pożoga pragnień!
 A przyroda poczyna i poczyna wciąż.
 Wiosna rozkwitła, rozśpiewała się.
 Sama zaczęła kochać.
 Coraz nowe zakłada szaty. Włosy stroi w ametystowe, aksamitne sasanki, ubiera się w biel kwitnących drzew, w rubiny smółek. W sandałkach z bursztynowych kaczeńców brodzi po lustrach źródełek, spogląda w nie tęskna, marząca.
 Wpada do lasów, przywołując kochanka.
 Słychać moc jej głosów.
 Z piersi młodzieńczych, słodkich jak jagody, wydycha płomienne westchnienia. Jej śpiew dźwięczny zagrzmiał nieskończoną ga-