Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/147

 W korytarzu, przy kasie, stał Prątnicki, oparty o barjerkę. Na widok ordynata i Stefci odwrócił się. Stefcia nie widziała go, ordynat udał, że nie widzi.
 Pod filarami tłoczyły się pojazdy, szwajcar wywoływał.
 — Kareta ordynata Michorowskiego, podjeżdżać!
 Waldemar usadowił narzeczoną obok Rity.
 — Bristol! — rzucił stangretowi.
 Konie ruszyły.
 — Pan ze mną. Mam do pomówienia — rzekł ordynat do Trestki.
 W hotelu sala Malinowa była już oświetlona, stół ubrany kwiatami. Służba oczekiwała panów.
 Ordynat z Trestką przyjechali pierwsi. Hrabia miał minę rozpromienioną.
 Goście zaczęli się zjeżdżać. Waldemar występował jako gospodarz. On urządzał ucztę.
 Sala Malinowa, czytelnia, przedsionek błyszczały elektrycznością i jaśnią rozweselonych twarzy. W środkowym czworoboku bil wodotrysk, orkiestra grała. Na górze panie poprawiały stroje.
 Nareszcie ruszono do stołu.
 Ordynat siedział obok narzeczonej. Zwrócił się do niej, mówiąc tajemniczo:
 — Usłyszy pani zaraz niespodziankę.
 — Jaką?
 Z kielichem szampana powstał z krzesła i rzekł dobitnie:
 — Pierwszy toast wznoszę na cześć nowej pary narzeczonych, któremi są: — panna Margerita Szeliga i hrabia Edward Trestka. Niech żyją!
 Zdumienie ogarnęło wszystkich. Ogólnie spodziewano się tego, ale jeszcze nie teraz. Pełne kielichy zawisły w powietrzu. Trestka miał minę zachwyconą, panna Rita była blada, lecz spokojna.
 — Niech żyją! — powtórzył Waldemar, odsunął krzesło i podszedł do niej.
 Wszczęła się wrzawa, odsuwano krzesła z hałasem.
 — Winszujemy! winszujemy!
 — Vive! — dystyngowanym dyszkantem wycedził hrabia Morykoni.
 — Wiwat! co tam vive — poprawił Brochwicz.
 Waldemar ucałował ręce panny Rity i powiedział serdecznie:
 — Chciałem pierwszy złożyć drogiej pani moje najlepsze życzenia, tak jak pani mnie życzyła pierwsza.
 — Skąd pan wiedział?
 — Słyszałem podczas poloneza i porozumiałem się z Edwardem.
 — Ha! trudno! musiało się tak stać — odrzekła z determinacją.
 Przyjmowała życzenia z uśmiechem. Ze Stefcią ucałowały się jak siostry.
 Księżna miała łzy w oczach.
 Gdy Trestka przypiął się do ręki narzeczonej, ona odsunęła go lekko, lecz bez niechęci.
 — Panie, rozrzewniona jestem, ale czulić się nie lubię. To sobie ząwaruję w intercyzie ślubnej.
 — Zgoda! nawet na to przystaję — odrzekł hrabia wesoło.
 I z nadmiaru uciechy spadły mu binokle z nosa.