Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/093

raz ciaśniejsze ramy niewyraźnych szarzyzn. Ogień na kominku przygasł. Już tylko słabe, błękitne języczki płomieni ogarniały zwęglone głowienki. Trochę rozpalonych węgli żarzyło się czerwoną plamą. W popiele sypkim i białawym błyskały złote, migające iskry.
 Przygnębiająca cisza zawisła, jak pająk, nad tym ładnym zakątkiem pałacu i, przędząc smutek wdzierała się nim aż do serc dwojga ponuro zamyślonych ludzi.
 Blada twarz Rity wtuliła się do połowy w miękkie zwoje szalu. Tylko jej włosy obfite, błyszczące, połyskiwały w świetle gasnącego dnia. Na złotym grzebieniu pełzały słabe refleksy iskier.
 Te dwie postacie w szarzyznach zmroku, wpatrzone w spopielały ogień na kominku, mogły być uosobieniem ukrytej tragedji. Każde z nich miało w sercu żal i zwątpienie, a pająk smutku omotywał ich coraz silniej swą ciemną szatą, wysysał nadzieję z najgłębszych tkanek serca.
 Nagle oboje poruszyli się. Panna Rita podniosła głowę. Zwrócił ich uwagę szmer przy drzwiach. Spojrzeli w tę stronę i zerwali się, niby jedną podrzuceni siłą.
 We drzwiach stała księżna, wyniosła, blada, straszna. Chwila się na nogach, jej oczy płonęły gorączką.
 — Ciociu! — zawołała Rita, podbiegając do staruszki z przerażeniem.
 — Kto tu jest więcej? — wyszeptała księżna.
 — Pan Edward, ciociu.
 Trestka zgiął się w głębokim ukłonie.
 — Wróciłem dziś z podróży i pospieszyłem złożyć paniom uszanowanie.
 — To dobrze. Dziękuję — wyszeptała księżna, podając mu rękę.
 Trestka ucałował ją z powagą.
 — Może ciocia spocznie tu na kanapce — troszczyła się panna Rita.
 — Nie, nie, tylko chcę, abyś wysłała posłańca. Ryciu, proszę cię, zajmij się tem... natychmiast. Możeby kamerdyner — albo stangret.
 — Dobrze, ciociu. A dokąd ma jechać?
 — Do... Głębowicz — wyszeptała pani Podhorecka.
 Panna Rita zamieniła z Trestką szybkie, jak błysk, spojrzenie.
 — Czy będzie list? — spytała jeszcze.
 — Nie, tylko niech prosi Waldemara, żeby dziś jeszcze — przyjechał — koniecznie!
 Panna Rita wybiegła z pokoju.
 — Może księżna każe zapalić światło? — spytał Trestka.
 — Nie, wracam do siebie — trochę mi słabo.
 — Ja księżnę odprowadzę.
 Potrząsnęła głową przecząco.
 — Dziękuję. Nie. Pójdę sama.
 Wyszła z pokoju wolno, majestatycznie.
 Trestka został sam, podszedł do kominka i stalowemi grabkami rozgrzebywał siwy popiół, rozgarniał iskry, mrucząc po cichu do siebie:
 — Czy to będzie już finał, czy ostateczny krach?
 Po kilku minutach wróciła panna Rita.
 — Gdzie ciocia?