Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 02.pdf/076

XIII.

 Kilka dni minęło w strapieniu i niepewności. Posłańcy krążyli nieustannie pomiędzy Słodkowcami, Obronnem i Głębowiczami. Księżna prowadziła układy z Waldemarem listownie.
 Nareszcie pan Maciej i baronowa otrzymali listy od księcia Franciszka Podhoreckiego, zapraszające na zjazd familijny do Obronnego w sprawie ordynata.
 Wszyscy zebrali się w salonie, obok gabinetu księżnej, czekano tylko na Waldemara. Księżna w głębokim fotelu niespokojna, mnąc chusteczkę w ręku, z trwogą spoglądała na zrezygnowaną twarz pana Macieja. Książe Franciszek i hrabia Morykoni, zięć księżnej z drugiej córki, spacerowali, rozmawiając cicho. Pani Idalja z hrabiną spoglądały w okno. Księżna Franciszkowa i panna Rita miały zagadkowe miny.
 Księżna Franciszkowa mówiła szeptem:
 — Wszystko to robi na mnie wrażenie szopki, zupełnie zbytecznej. Jeśli sądzą, że przestraszą ordynata, czeka ich zawód.
 — Ja natychmiast odejdę, skoro tylko przyjedzie — odpowiedziała panna Rita. — Nie mogłabym spokojnie słuchać.
 — Owszem, to będzie ciekawe. Oni myślą zaimponować ordynatowi, lecz stanie się przeciwnie. Przykro mi tylko, że Franio tak wyraźnie akcentuje swoje contra w tej mało szlachetnej awanturze.
 — Więc książę jest aż tak przeciwny małżeństwu ordynata? Dlaczego głównie?
 — Prawdopodobnie idzie w ślady matki, dla tradycji. Dziwię się i mamie, nie posądzałam jej o tyle fanatyzmu.
 — Bo to się najczęściej uwydatnia w takich właśnie faktach.
 Księżna wskazała oczyma panią Elzonowską.
 — Albo Idalka! Ona mnie oburza. Agituje przeciw Rudeckiej najgorliwiej.
 Panna Szeliżanka skrzywiła usta lekceważąco.
 — Ech! Idalka! Jej głównie żal Barskiej, dla której ma niezrozumiałą sympatję. A może liczyła na jakiś piękny cadeau za wyswatanie. To do niej podobne.
 — Jedzie! — zawołała od okna pani Morykoniowa.
 W salonie zrobiło się trochę ruchu.
 Panowie wyprostowali figury, jak przed walką, paniom na twarze wystąpiły rumieńce. Tylko starsza księżna mocniej zbladła, a pan Maciej westchnął głęboko.
 Rita wysunęła się z salonu do przyległego gabinetu.
 Waldemar wszedł prędkim, elastycznym krokiem. Szybkie spojrzenie rzucił na zebraną grupę osób i w oczach jego błysnął śmiech, usta przybrały ironiczny, przykry wyraz.
 Powitanie odbyło się z zachowaniem wszelkich przepisów etykiety, ale pan Maciej ucałował wnuka jak zawsze serdecznie, a księżna Franciszkowa mocno uścisnęła jego rękę z wymownem spojrzeniem.
 Ordynat rozejrzał się po sali.
 — Widzę, że jestem ostatnim. Już chyba nikogo nie brakuje?
 — Tak, spóźniłeś się — rzekła księżna.
 Waldemar ściągnął brwi.
 — Przepraszam — odrzekł sucho, siadając na bocznym fotelu.