Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/250

 — Ordynat jest zastosowany do swego otoczenia — odrzekła prędko.
 — To znaczy cudowny.
 — Och nie! Lubię cudowne rzeczy, ale cudownych ludzi nie znoszę.
 — To wiele mówi! Przytem jest pani sama z sobą w niezgodzie.
 Stefcia złożyła mu dworski, powłóczysty ukłon.
 — Monsieur! je suis enchantée.
 Zaśmiała się i znikła.
 Hrabia ruszył wytrwale za nią.
 Waldemar słysząc wszystko, przeciągnął rękę po czole.
 — Jak ona potrafi się zbywać i jak sobie z nich nic nie robi — szepnął zadowolony.
 Postanowił zbliżyć się do niej sam.
 Siedziała na marmurowej ławeczce z księżniczką Lilą Podhorecką w otoczeniu kilku panien i panów. Gdy Waldemar podszedł, Stefcia zwróciła się do niego:
 — Panie Michorowski, prosimy na kongres międzynarodowy. Jest tu dosyć narodowości w kostjumach. Jedni obstają za menuetem, a drudzy chcą jeszcze napawać się palmami.
 — A pani do których należy?
 — Ja zajmuję stanowisko pośrednie, bo menueta nie tańczę. Wybrano mię na arbitra.
 — Zatem interwencja moja nie jest potrzebna?
 — Ale do jakiego należy pan obozu?
 — Ja jestem za menuetem. A większość głosów?
 — Tak samo. Więc sprawa rozstrzygnięta.
 Wdzięcznym ruchem uderzyła się wachlarzem w dłoń.
 Wodzirej, młody książę Giersztorf, wybiegł na salę. Wkrótce zagrzmiała muzyka. Menuet popłynął melancholijną, dźwięczną nutą. Stefcia i Waldemar stali w drzwiach palmiarni pod wielkiemi festonami róż i zieleni.
 — A pan nie tańczy?
 — Nie, pani.
 — A jednak pan głosował za menuetem?
 — Umyślnie. Wolę rozmawiać z panią.
 Stefcia umilkła. Rozbawionemi oczyma ścigała barwny sznur wijących się par. Biała sala, ubrana w palmy i kwiaty, strojna we freski i wspaniałe złocenia, fantastyczne postacie, chylące się ku sobie w wytwornych ukłonach, sprawiały wrażenie z pierwszych lat stulecia.
 — Tak musiały wyglądać bale w Sans Souci i Wersalu — rzekła Stefcia do ordynata.
 — Tak, tylko brakuje peruk i koronkowych żabotów, no i pończoch.
 — I muszek na twarzach pań oraz kokieterji — dodała Stefcia.
 — Tej zawsze dosyć. Nawet i pani ma trochę kokieterji.
 — Doprawdy?
 — Ale u pani jest ona wyłączna. Kokieterja mimozy pociąga bezwiednie i nawet jest wybredna.
 — Z czego pan to wnioskuje?
 Michorowski z ładnym uśmiechem poruszył głową.
 — Stawia pani dość śmiałe pytanie. Gdy zechcę być szczerym, muszę być zarozumiałym, a na to mi nie pozwala własna etyka.
 Dziewczyna zmieszała się, ale odpowiedziała szczerze: