Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/249

 — Więc może do Marji Ludwiki jestem podobna?
 — Ach, co znowu! to była glista, nie kobieta.
 Stefcia zaśmiała się.
 — Wyborny pan jest! Jakże można robić takie porównanie?
 — W każdym razie moje jest mniej potworne, niż zestawienie pani z Marją Ludwiką.
 — Ach! mam to uważać za komplement i podziękować? Tego musi się pan wyrzec, bo nie dziękuję nigdy za komplementy.
 — Ale je pani lubi, co to gadać! Odemnie one nie robią wrażenia. Gdyby tak Napoleon...
 — O! niech już pan nie nudzi tym Napoleonem. Czy on mówił komplementy?
 — Jemu mówili.
 — W każdym razie nie kobiety.
 — A jej! najwięcej! On miał szaloną wenę, na tuziny liczył wielbicielek! Chce pani, to je wymienię, bo widzę, że pani słaba jest w epoce napoleońskiej.
 — Dziękuję, znam ją dokładnie.
 — Czy i ze szczegółami?...
 — Zdaje mi się.
 — No więc egzamin: które wielbicielki były z nim pod Trafalgar, które nad Berezyną, a które w wąwozach Somosierra, — bo on i tam flirtował.
 — Niech pan sam na to odpowie i postawi sobie piątkę, a już z góry wołam brawo!
 — I bis?
 — Nie, i zapuszczam kurtynę.
 — To rzekłszy. Stefcia frunęła w drugą stronę palmiarni.
 — Dowcipna i umie się bronić — mruknął Trestka.
 Dziś Stefcię napastowano ze wszystkich stron. Zaledwo odeszła od Trestki, gdy spotkała się z monoklem swego adoratora z wystawy. Chciała go minąć, lecz posunął się do niej żywo, uprzedzając Waldemara.
 — Panno Stefanjo. pani mnie dziś tyranizuje Nie otrzymałem ani jednego lepszego słówka, a z tańców tylko ten nędzny walc.
 — O! panie hrabio, powinno to panu wystarczyć.
 — Merci! wygląda pani, jak królowa, ale dla swych poddanych jest pani bezlitośrna.
 — Doprawdy? Kogóż to pan uważa za mych poddanych?
 — Siebie przedewszystkiem.
 — Radzę panu przejść pod inne berło. Będzie to korzystniej dla stron obu.
 — Jestem rojalistą, przywiązanym do dynastji.
 — Ależ, hrabio, ja przedstawiam republikę dzisiejszym strojem.
 — To nic. Mimo to włada pani berłem. Ale ja nie mam szansy. Szczególnie ta palmiarnia... Ciągłe mi się pani kryje.
 — Cudowne palmy!
 — Jak wszystko w Głębowiczach. Panie nawet ordynata nazywają cudownym.
 — Pan się na to nie zgadza?
 — A pani?...
 Stefcia się zająknęła.