Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/239

Stefci klatką, ogromnym pomnikiem, przygniatającym wielką przeszłość ludzką, ale nie wesołą; skałą, z której wyfruwają młode orły, pełne życia, z szerokiemi skrzydłami i silnym lotem, a wracają poranione, dźwigając kajdany, nałożone przez życie, jakby tradycję tych murów.
 Dziwna ta myśl przejęła Stefcię grozą. Z pod zsuniętych brwi spojrzała ostro na Waldemara.
 — Co pani myśli? — zapytał cicho — coś niemiłego?
 Skinęła głową.
 — Ten zamek, to skała, a pan — młody orzeł... i już pan wyfrunął z gniazda, prawda? — rzekła dziwnym głosem.
 Patrzał na nią uważnie.
 — Wyfrunąłem, ale wrócę.
 Dziewczyna spuściła oczy.
 — Wróci pan... słabszy.
 — Przeciwnie silniejszy.
 — I nie połamie pan skrzydeł?
 — Będę o nie walczył.
 — I wróci pan bez kajdan?
 — Może z berłem w szponach, z berłem szczęścia, które wydrę światu.
 Podniosła na niego ciemne źrenice. On patrzał na nią poważny, z fałdą na czole i odrobiną smutku w zagięciu ust.
 Chwilę milczeli. Stefcia oparła się o mur i rzekła śmiało:
 — Ma pan wolę i siłę hetmańską, ale czy to wystarczy?...
 — Mam prócz tego nadzieję i ostre szpony, któremi w walce o swój byt duchowy potrafię rozkrwawić. Albo zginę, albo wydrę światu owo berło i skończę Austerlitzem. Jestem dziki!
 — Straszny! — rzekła Stefcia w zamyśleniu — ale takie natury zwyciężają, chociaż... po największych zwycięstwach następuje... Waterloo.
 Brwi Waldemara ściągnęły się groźnie, w oczach zatlił ponury cień.
 — Dziwnie mi pani dziś przepowiada. Moje Waterloo nastąpić może... nie jestem pyszny, ale wątpię, czy w otwartej walce z ludźmi. Chyba zgniecie mnie potęga, z jaką walka jest ponad siły ludzkie. Co jednak wpłynęło na tak smutne myśli u pani, wolno wiedzieć?
 Stefcia wysunęła się na środek korytarza i, robiąc ręką ruch okrągły, jakby ogarniający cały zamek, powiedziała bez uśmiechu:
 — Te mury i tradycja ich.
 Pobiegła naprzód kilka kroków, poczem odwróciła się i zarumieniona wyciągnęła do Waldemara rękę:
 — Jeśli zrobiłam panu przykrość, przepraszam.
 Zatrzymał drobną jej dłoń w swojej i rzekł poważnie:
 — Tradycja jest smutna, ale może ja będę orłem, który ją rozjaśni?...
 — Daj Boże! pragnęłabym tego dla pana... Ale teraz... chodźmy już. Wielki czas.
 Poszli oboje, poważni, zamyśleni.
 W dolnym salonie stanęli w oszklonych drzwiach, prowadzących na mniejszy taras.
 Deszcz padał ciągle, mimo, że z poza chmur wyglądało słońce. Grad wielkich kropli bił w marmurową posadzkę tarasu. Z twardych, błyszczących liści drzew pomarańczowych spadały perełki wody, lśniąc w słońcu, jak klejnoty.