Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/238

 Waldemar podszedł bliżej.
 — Na mnie pani nie zrobiła wrażenia widma, ale widzenia. To różnica! Przed chwila widziałem pani pseudo-portret. Pójdźmy, pokażę go pani.
 Stefcia żywym ruchem podbiegła naprzód i... stanęła. Biały szał zaczęła zsuwać, zakrywając spuszczony warkocz. Wahała się czegoś.
 Waldemar lekko dotknął jej ręki.
 — Idziemy.
 — A czy daleko?
 — Już się pani boi? Czy odległości, czy mego towarzystwa?
 Zapłonęła, biegnąc śmiało naprzód.
 — Idziemy.
 Waldemar, idąc za nią, myślał:
 — Już cię teraz za nadto czczę, abyś się mnie obawiać miała.
 W korytarzu stanęli przed obrazem.
 Waldemar wskazał Stefci postać Magdaleny.
 — Przed chwilą przyglądałem się jej, myśląc o pani... Ogromnie podobna. Trzebaż trafu, że bezpośrednio potem ujrzałem panią, nawet w podobnym stroju.
 Stefcia szepnęła jakby do siebie:
 — Czy ja jestem taka... ładna?...
 Ordynat przysunął się bliżej i pochylił.
 — Ładniejsza! boś żywa, a ta martwa... bo ta spłowiała, a pani... kwitnie.
 Stefcia oddychała szybko, poruszona brzmieniem jego głosu. On mówił dalej:
 — Ale Magdalena ma włosy puszczone swobodnie, a, pani swoje zakrywa. Widzę panią w takiem uczesaniu pierwszy raz.
 — Nie spodziewałem się, że kogo spotkam — odrzekła dziewczyna zarumieniona.
 — Ależ pani jest w tem prześlicznie! Pani powinna częściej tak chodzić. Kto ma lat dziewiętnaście, ten ma zupełne prawo do spuszczonego warkocza. Dlaczego pani tak nie nosi włosów?
 — W domu nosiłam, ale tu... nieetykalnie — odrzekła z uśmiechem.
 — Ach! dość tej etykiety!
 — Pan jej nie lubi? A jednak to stały mieszkaniec tych murów.
 — Wiem. Wprowadzony tu jeszcze w latach zamierzchłych, nie da się wykorzenić. Zresztą może to nadaje główny styl zamkowi.
 Stefcia rozejrzała się.
 — I tu nie byłam ani razu. Olbrzymi korytarz! To dziwne: takie wysokie sklepienia straszą mnie. W zamku pańskim pełno tego. Dokąd ten korytarz prowadzi?
 — Do prawej wieży, gdzie jest kaplica. Chodźmy tam.
 — Ale...
 — Żadnego ale. Cały zamek w uśpieniu, jakby wymarł. Cóż pani będzie robiła sama? Do parku iść nie można, bo deszcz pada, chociaż słońce świeci. O! widzi pani?
 Przez wysokie, wąskie okno w niszy wskazał jej błękitne niebo, splamione szaremi obłokami. Padał obfity, kroplisty deszcz, bijąc o szyby i spływając po nich strumieniami, jak łzy. Przyćmiony korytarz i to wąskie okno, zalane deszczem, w ciszy potężnych murów czyniło ponure wrażenie, trochę klasztorne i ciężkie. Mury te wydały się