Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/210

 Panią Idalję uraził ton tych słów. Nie lubiła czynionych sobie uwag. Spojrzała z góry na hrabiego i odrzekła sucho:
 — Skandalu nie widzę, gdyż w sali jest wiele panien podrzędniejszych od Rudeckiej. Ta zaś, skoro jest damę de compagnie mojej córki, ma prawo do pewnych względów.
 Barski podniósł dumnie głowę.
 — Tak! ze strony baronowej i jej córki, nie przeczę. Ale ja tu widzę dokoła panny Rudeckiej hołdy młodzieży naszej. To już zbyteczne.
 — To kwestja jej urody i powodzenia — odcięła się pani Idalja.
 — Idalko! — przemówiła pani Ćwilecka — nie broń jej. Hrabia ma słuszność: ta dziewczyna zaćmiewa sobą nasze panny. Był to największy nierozsądek z twej strony brać ją na bal.
 Pani Elzonowska rozgniewała się.
 — Zostawić jej w hotelu przecież nie mogłam, Z trochę dziwnemi państwo występujecie pretensjami.
 — Wogóle popełniłaś nieostrożność, biorąc ją do Słodkowic — mówiła zirytowona hrabina. — Ona jest zbyt piękna tam, gdzie przebywa ordynat.
 Barski zadrżał niespokojnie i złym wzrokiem przeszył hrabinę.
 — Permettez, comtesse! stanę w obronie ordynata. Ta panna wpływu tak silnego mieć nie może, aby mówić tu o niebezpieczeństwie. Ona nie zaćmiewa naszych gwiazd, ale wprowadza niepokój, demoralizuje młodzież. Lecz zakusy ordynata mogą być względem niej inne, które łatwo wybaczyć: ona jest ładna, to prawda, ale i... subretki bywają ładne. Pani rozumie?...
 Tłuste wargi hrabiny uśmiechnęły się do mówiącego rozkosznie, mrugnęła z dowcipną miną.
 Nagle wyszła na środek buduaru hrabina Wizembergowa, dotąd stostojąca w drzwiach niepostrzeżenie, i rzekła, chłodno:
 — Ale subretkom nie powierzamy swych córek, nie wprowadzamy ich do towarzystwa, nie podajemy ręki. Porównanie hrabiego jest co najmniej niewczesne. Panna Rudecka c’est une filie jeune, belle, et trés bien élevée! Ona istotnie zaćmiewa nasze panny urodą, wdziękiem, inteligencją, porywa młodzież i ordynata — to wam się nie podoba. Ale można sarkać na nią, jeśli was gniewa, tylko nie ubliżać, szczególnie wobec osoby, której córka jest pod jej opieką.
 Hrabina odwróciła się powolnym ruchem i dumnie wyszła z buduaru, ciągnąć za sobą szumiącą falę błękitnej mory.
 Hrabia zły, napadnięty znienacka, gryzł wąsy, a gdy pani Idalja również wyszła, syknął przez zaciśnięte zęby:
 — Histeryczka.
 Hrabina Ćwilecka wzruszyła ramionami.
 — Poszaleli na punkcie Rudeckiej!
 Oboje powrócili do salonu.
 Tańce trwały do rana. Biały mazur przepłynął ostatnią dźwięczną falą, zahuczał raz jeszcze, rozniósł już trochę senne echo wesela po zmęczonej sali i zamilkł. Bo i sala była zmęczona. Świadczyła o tem wytarta posadzka, walające się na niej listki i gałązki zmięte, bezbarwne, świadczyły poobłamywane dekoracyjne kwiaty i ten wyłączny stygmat skończonej zabawy. Zdawało się, że we freskach ścian, wśród zdobiących je roślin tułają się jeszcze westchnienia, śmiechy i resztki marzeń razem z tonami muzyki.