Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/189

 Bardzo mi dobrze, ojczusiu! Lucia miła dziewczynka, kochamy się z sobą.
 — No, a pani Elzonowska? A ten wasz ukochany dziadek, którym się tak zachwycasz... Jakże on się nazywa? Zawsze zapominam.
 — Pan Maciej.
 — Aha! pan Maciej Michorowski... Więc on cię tak lubi?
 — O, dziadzio najlepszy! ale i wszyscy oni nie tacy, za jakich często ich biorą.
 — Bo prawdziwa arystokracja.
 — Tak! to są magnaci pod każdym względem — zawołała Stefcia z zapałem.
 Pan Rudecki odsunął się trochę i z uśmiechem spoglądał na córkę.
 — Patrzcie! jaka zawojowana! Czarodzieje jacyś ci państwo. Ale niech im Bóg szczęści, że się na tobie poznali. Wyglądasz ślicznie, jeszcze wyładniałaś. Zachwycałem się tobą na wyścigu hipicznym.
 — Jakto! ojczuś już wtedy był?!...
 — Byłem! Przyjechałem wczoraj rano, ale mając pilne interesa, w żaden sposób nie mogłem się z tobą wcześniej zobaczyć, a do tej łoży, gdzie siedziałaś, nie chciałem iść. Witałem cię z daleka, ale nie dostrzegłaś mnie w tłumie.
 — A gdzie ojczuś siedział?
 — Ja przechodziłem tylko przez plac wystawowy, siadać nie miałem czasu. Zatrzymałem się dopiero ujrzawszy ciebie. Byłaś bardzo zajęta wyścigiem.
 Stefcia zaróżowiła się mocno.
 Trafiłem właśnie na punkt kulminacyjny: biegały konie z majątków ordynata. Ładne ma widać stajnie! A na tym pięknym arabie podobno jeździł sam ordynat.
 — A tak, pan Waldemar na Apollu.
 — O! dzielny koń, ale i dzielny jeździec. Czy on często w Słodkowcach?
 — Dosyć.
 Pan Rudecki trochę się zamyślił. Stefcia pochyliła głowę, zakłopotana i nagle onieśmielona. Ojciec nieznacznie spojrzał na nią kilka razy. Następnie zapytał:
 — Powiedz mi, dziecko: jak to było z Edmundem Prątnickim? W listach niewiele o tem pisałaś.
 — Ach, ojczusiu! to takie przykre! Poco wspominać?
 — Jednak jak to było?
 Stefcia opowiedziała po krotce. Mówiąc, mimowoli zapalała się. Pan Rudecki nie spuszczał z niej oczu.
 — Więc głównie pan ordynat przyczynił się do uwolnienia ciebie od obecności tego błazna?...
 — Tak, ponieważ nie odpowiadał jego wymaganiom.
 Pan Rudecki uśmiechnął się: argument Stefci nie trafił mu do przekonania. Nurtowała w nim uparta myśl, czy Prątnicki okazałby się niegodnym Michorowskiemu, gdyby Stefcia nie była w to zamieszana, i miał co do tego pewne wątpliwości. Niemniej musiał być wdzięcznym ordynatowi.
 Spacerował po pokoju szybkim krokiem, rozmawiając z córką o rzeczach zwykłych, a ciągle przyglądał jej się z uwagą. Stefcię drażnił uporczywy wzrok ojca. Wyraz jego twarzy zastanowił ją, odbierając