Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/156

 — A gdzież jest pani „attache“? — spytał Waldemar.
 Panna Rita rozejrzała się.
 — Trestka? Jakto, niema go tu jeszcze?
 Wszyscy się zaśmiali.
 Podczas obiadu Rita mówiła do Stefci:
 — Moja ciocia przysyła pani pełno życzeń. Nawet Dobrzysia śle pani ukłony choć ją mało zna.
 — Chyba wcale. Któż to taki? — pytała Stefcia.
 — Panna do towarzystwa cioci.
 — Ach, prawda! Zapomniałam.
 — Bajeczna Dobrzysia z bajeczną twarzą, bo ma wąsy i brodę — żartował Waldemar.
 — Niech pan nie kpi, to wielka pańska przyjaciółka, wiecznie pana chce swatać.
 — Z taką samą z wąsami?
 — Nie, ale z Bar...ską.
 Waldemar ściągnął brwi, lecz odpowiedział ze śmiechem:
 — Przedstawię jej innego kandydata.
 Panna Rita parsknęła krótkim śmiechem i zaczęła znowu trzepać:
 — Dla pana nie wiozę nic od księżnej, bo nie wiedziałam, że go tu zastanę.
 — Dziś obowiązkowo.
 — Przecież pan jest nieprzyjacielem wszelkich „szopek imieninowych“?
 — Są okoliczności, w których to określenie nie ma zastosowania.
 — A! za... pewne!...
 Obiad przeszedł wesoło. Pod koniec zjawił się nieodzowny Trestka, powitany żartami i wybuchem wesołości.
 Grano w tennisa. Stefcia z Trestką przegrali partję przeciw Waldemarowi i pannie Ricie.
 Wówczas partnerzy zmienili się. Waldemar stanął obok Stefci, mówiąc coś do niej z zajęciem. Trestka, patrząc na nich, szepnął do sąsiadki:
 — Żałuję, że nie mam aparatu. Zdjąłbym ich w obecnem stadium.
 — Następne może być ciekawsze — brzmiała głucha odpowiedź.
 — Nie sądzę.
 — Dlaczego?
 — ca nʻira pas plus haut.
 Panna Rita roześmiała się głośno.
 — To dowodzi, że nie znasz pan ordynata. Ale ja go znam i... wiele przeczuwam.
 W tem ordynat zawołał:
 — Zaczynajmy! Co tam spiskujecie?
 — Odzwierciedlamy was — rzekł Trestka.
 — Pod każdym względem — dodała Rita.
 Waldemar pokazywał Stefci uszkodzoną rakietę, nie słyszeli więc ostatnich słów. Trestka podszedł bliżej do panny Rity i spytał poważnie:
 — Pani mówi: pod każdym względem? Tam panuje obopólna harmonja. Czy mogę to wziąć za nadzieję?...
 Zaśmiała się ironicznie.
 — Pan przecież nie wierzy w stałość tamtej harmonji.