Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/131

 Strzał huknął. Stefcia drgnęła, podniosła głowę i, bystro patrząc poprzez dym, zawołała:
 — A co, panie Trestka, trafione?...
 — Parfaitement! w sam środek. Co prawda, duże koło to nie czerwony as! Czemu pani nie strzelała do asa? O to chodziło.
 — Nie chciałam — odparła krótko.
 — Bała się pani kompromitacji? — zapytała z intencją Rita.
 Stefcia zapłonęła.
 — Nie narażałam się na nią.
 Waldemar śledził ich nieznacznie. Zrozumiał wszystko.
 — Teraz ja, va banque! rzekła panna Rita.
 Huknął drugi strzał.
 — Trafione napewno! — zawołała.
 Trestka zrewidował tablicę.
 — Ani trochę! Mówiłem, że to nie dla pani cel. Trzeba było słuchać.
 Młoda panna zacięła wargi.
 — A więc jeszcze raz panna Stefanja! Koniecznie!
 — Ja panią zastąpię! — podchwycił Waldemar.
 Nim kto zdołał zaprzeczyć, chwycił flower, przymierzył i wypalił. Tablica zadygotała, rozszczepiła się na dwoje i spadła w trawę z przebitym na wylot asem.
 Waldemar zwrócił się do Stefci z miną zupełnie obojętną, jakby nie rozumiejąc o co im głównie chodziło.
 — Strzelałem w pani imieniu — rzekł z lekkim ukłonem.
 Stefcia pokręciła głową.
 — Nie chciałabym być pańskim przeciwnikiem w pojedynku. Strzela pan, jak Nemrod.
 — A ja przeciwnie! — rzekł Trestka. — Jak mi życie obrzydnie, to pana wyzwę. Przynajmniej odrazu buch na tamtę stronę.
 — Trzymaj się pan tej — pewniejsza! — zaśmiał się Waldemar.
 Panna Rita bez słowa odeszła w głąb lasu.
 Na obiad nie chciano wracać do zamku. Ordynat urządził nową niespodziankę. Gdy całe towarzystwo szło w stronę rzeki, bo Trestka głosował za łapaniem ryb, nagle zabrzmiał głośny, melodyjny dźwięk trąb.
 Zatrzymali się wszyscy zdumieni.
 — Co to znaczy? co to za sygnał?
 — Zaproszenie na obiad! — oświadczył Waldemar. — Służę państwu.
 I podał ramię księżnej Podhoreckiej.
 Pośród rozłożystych dębów, w cieniu, na polance, towarzystwo ujrzało długi stół zastawiony do obiadu. Naokoło wysokie słupy, strojne w dębowe wieńce i chorągiewki z barwami Michorowskich, pozawieszane w poprzek polanki, tworzyły rodzaj sklepienia nad stołem; bielizna stołowa tkana w herby i desenie, przedstawiające sceny myśliwskie. Srebra, kryształy, porcelana, wszystko z myśliwskimi inicjałami. Krzesła z rogów łosi. Kosze z owocami na stole miały podstawy z rogów jeleni. Przez baldachim z wieńców i liści słońce rzucało drgające plamy na bogactwo stołu, nadając mu wygląd jeszcze świetniejszy. Zamiast lokajów stał szereg strzelców zwierzynieckich, przeznaczonych do obsługi, w strojnej liberji, z pistoletami i nożami. Dowodził nimi główny kamerdyner zamkowy. Między drzewami przeświecała altana płócienna, przeznaczona dla służby i kucharzy.