Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/100

 W breku tymczasem wrzało.
 Rozmawiali wszyscy, hrabianka Paula z baronem, panna Rita z Trestką. Lucia i Wiluś śpiewali krakowiaki, zanosząc się od śmiechu. Na koźle Waldemar mówił do Stefci:
 — Widzi pani te dwa białe słupy po bokach drogi? To są graniczne. Już jesteśmy na gruntach głębowickich. Nigdy może nie czułem tyle szczęścia z posiadania tych obszarów ziemskich, jak w tej chwili, i to z powodu pani.
 — Z mego powodu? Jakim sposobem? — spytała Stefcia zdziwiona.
 Waldemar uśmiechnął się.
 — A choćby dlatego, że te ukwiecione własne łany mogę pani pokazać, że panią wiozę do siebie. Czy to samo nie może już dać pewnej dozy zadowolenia?
 Spojrzała mu prosto w oczy.
 — Takie niepodobne do pana to, co pan powiedział — rzekła poważnie.
 Popatrzał na nią ciekawie.
 — A do kogo? — zapytał.
 — Choćby do pana Szeligi, bo ja wiem zresztą.
 — Niech mi to pani wytłómaczy.
 — Poco, kiedy pan sam doskonale to rozumie.
 — Przyznam się pani, że niezupełnie.
 — Niepodobne to do pana, bo jest zbyt szablonowe.
 — O!...
 — O!...
 — Zresztą pan był nieszczery, mówiąc tak...
 — Jak mi Bóg miły, skandal! Dlaczego miałem być nieszczery? Wilusiowi wolno porównywać panią do kryształów, błękitów, złota, a ja nie mogę wypowiedzieć tego, co czuję? Dlaczego Wiluś może?...
 — Bo to Wiluś! — zaśmiała się ubawiona Stefcia z ładnym grymasem ust.
 — A ja jestem Waldy...
 — A pan jest ordynat Waldemar Michorowski.
 Żachnął się zły.
 — Ordynat głębowicki, właściciel Słodkowic, Grabonowa, Biało-Czerkas i czegoś tam jeszcze z przyległościami, niech pani doda dla okrągłości — przedrzeźniał ją zirytowany.
 — A tak, ordynat, magnat, wielki pan, arystokrata — powtórzyła wesoło Stefcia.
 Waldemar wzruszył ramionami. Poczem zaczął mówić wolno, nie patrząc na Stefcię:
 — Jak mnie pani drażni! Ale zrozumiałem i powiem pani coś. Uwierzy pani, dobrze, nie — to trudno, ja będę szczery. Wszystkie tytuły i godności, jakiemi mnie pani obdarzyła, posiadam. Lecz ponieważ obracają się one w dusznej atmosferze, więc często uczuwam brak powietrza. Zawsze wolałem szerokie pola i rwałem się do nich, druzgocąc oszklenie sferowe, któremi barykadują nas od dziecka. Jesteśmy egzotyczni, kochamy się w kameljach, stroimy w tuberozy, nie przypuszczając, że na naszych łanach rosną bardzo piękne bławatki. Wiemy, że one istnieją, lecz są od nas tak oddalone przesądem, że nasze magnacko-arystokratyczne nogi nie zadają sobie trudu w odszukaniu