Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/099

 — Cóż państwo tak wolno jadą? — wołał książę Podhorecki.
 — Nie spodziewaliśmy się was dogonić — dodał pan Maciej.
 Waldemar zgarnął lejce w jedną rękę, drugą z batem oparł na poręczy kozła za plecami Stefci i, wychylony przed nią, zawołał wesoło:
 — Mieliśmy na drodze katastrofę.
 — Katastrofę? Jaką?
 — Zbuntowała nam się panna Rita.
 Był rozbawiony, szare oczy śmiały mu się, usta płonęły, z pod nastrzępionych wąsów błyskały zęby. Zgrabnie przegięty, pełen szykownej a niedbałej elegancji, miał w sobie coś junackiego. Pyszny w swej postaci magnata pociągał oczy wszystkich.
 Przy nim Stefcia biała i różowa, wiotka i dziwnie wdzięczna, również pełna uśmiechów, wyglądała bardzo ładnie. Razem tworzyli parę niesłychaną. Obie księżne przyglądały im się ciekawie, z drugiego powozu pani Elzonowska przez swe typowe szpareczki i hrabina przez lornetkę. Hrabinę dotknęło, że Stefcia siedzi obok ordynata.
 Po odezwaniu się Waldemara panna Rita stanęła w breku i, machając rękawiczką, zaczęła wołać:
 — Niech państwo nie wierzą. Ordynat jest dziś anormalny, plecie jak w malignie.
 — Jak to? Czy nie zrobiła mi pani awantury?...
 Rita zaczęła się tłomaczyć, a w tem wycedziła hrabina Ćwilecka.
 — Kiedyż nareszcie dojedziemy do Głębowicz. Szalony kawał.
 — Chwytam wiorsty rozpaczliwie i pozostało nam już tylko pięć — Odrzekł Waldemar.
 — A! to dobrze!
 — Więc nie traćmy czasu. Do widzenia!
 — Za pół godziny.
 — O ile nie będzie nowego strajku panny Rity żartował ordynat.
 — Panie, bo się zemszczę!
 — Byle nie w tej chwili.
 — Brek ruszył naprzód, powozy jechały wolniej. Młoda księżna mówiła do męża po cichu:
 — Uważałeś jaka to ładna para: Waldy i panna Stefanja? Une trés belie filie.
 — Widziałem, że są rozpromienieni.
 — O czem mówicie? — spytała starsza księżna.
 — O młodej parze na koźle breku.
 — A tak! — Waldy jest jak odrodzony.
 — A ona kwitnie — dodał pan Maciej.
 — Dopełniają się wzajemnie.
 Inna rozmowa toczyła się w powozie.
 Hrabina rzekła z gniewem do pani Idalji:
 — Wiesz? To jest natręctwo tej dziewczyny.
 — Co? — spytała pani Idalja.
 — No, to... to... pakowanie się na kozioł obok ordynata.
 — Słyszałaś, co mówiła Rita? Ciągnęli węzełki.
 — Już tylko ty jej nie broń. Jest arogantka! Dziwię się, że pozwalasz na jej wybryki.
 — Nie widzę żadnych. C’est une noble filie, Lucia ją bardzo kocha.
 Pani Idalja była dziś w wyjątkowo dobrym humorze. Spostrzegła to hrabina i już nic więcej nie powiedziała, zaczęła tylko sapać z irytacji.