Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/095

 — Bardzo ładnie! — oburzyła się Lucia. — To znaczy, że ja nie jestem vis-á-vis.
 — Jesteś pani, mais oui! Tylko pannie Ricie nie do twarzy na koźle.
 — A jeszcze mniej na vis-á-vis pana! — odcięła się młoda panna.
 — Ja państwo pogodzę — wtrąciła się Paula. — Niech pan Trestka odbierze lejce z rąk ordynata i będziecie wprawdzie nie vis-á-vis, lecz á cóté...
 — Napewno niezadługo leżelibyśmy w rowie — zaśmiała się Rita.
 — Voila! c’est le mot! W rowie — wtrącił baron Weyher, z uśmiechem na wąskich ustach.
 Trestka rzucił mu złe spojrzenie.
 — Najlepiej niech pan baron powozi w asystencji panny Pauli — odciął się zirytowany.
 — Raczej ja w asystencji barona. Omylił się pan.
 Trestka machnął ręką, jakby mówiąc: „Mało mnie to obchodzi“.
 — No więc dobrze? — spytał głośno.
 — Ja nie chcę. Tam na koźle pewnie błoto bryzga. Nie lubię być blisko koni — rzekła hrabianka.
 — Ja również nie powożę. Tego sportu nie uprawiam — wysylabizował baron. — Ale może moja sąsiadka i pan Wilhelm?...
 Stefcia pokręciła głową.
 — Niepotrzebnie o tem rozprawiamy, bo pan ordynat dowiezie nas do miejsca i, jak sam mówi, nie da się zastąpić.
 — Dziękuję pani za poparcie — zawołał Waldemar.
 — Zresztą my będziemy śpiewali — rzekł Wiluś.
 — Doprawdy? — spytała hrabianka Paula, mrużąc oczki.
 — To dopiero projekt — wtrąciła Stefcia.
 — Ale niebawem w czyn się zamieni. Więc co pani woli?
 — Ich liebe dich, czy: Du liebst mich? — ozwał się Trestka.
 — Najpewniej: „Wir lieben uns“ — dodała, śmiejąc się Paula.
 — My będziemy śpiewali po polsku — rzekła Stefcia.
 — Coś, co przypomina Heidelberg albo Sacré Coeur?
 — Dlaczego Sacré Coeur?
 — No więc może jaki inny klasztor.
 — Ale dlaczego?
 Trestka podniósł głowę do góry i, poprawiając binokle, rzekł krzykliwie:
 — To dziwne! Ja nie uważam, żeby panna Stefanja trąciła zakonnicą.
 — Za to on trąci bonifratrami! — mruknął Waldemar.
 Rita parsknęła śmiechem.
 — Qu’est-ce que c’est que „trąci“? — zapytał baron.
 — Cʻest le mot dur, monsieur — odrzekła Stefcia z ładnym uśmiechem.
 — Ah oui!
 Do barona zwrócił się młody Szeliga:
 — Dlaczego pan myślał, że panna Stefanja wychowana w klasztorze?
 — Bo jest jakaś inna. Est-ce que je sais? Nie umiem tego określić. Może nie przeciętna? Mon Dieu! zawsze nie tak.
 — Ja panu pomogę. Jest kryształowa, biała, jak śniegi tatrzańskie. Ale to nie klasztor urobił ją taką, to natura.