Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/069

 — Wszystko jedno — rzucił zły.
 Uderzył szpicrózgą po gałęzi, aż grad liści posypał się pod nogi, i cisnął jakieś przekleństwo.
 — Co zamierzasz czynić? — spytać pan Maciej.
 — Czekać pierwszej sposobności i tego gagatka wyprawić.
 — Drażliwa materja. Gdyby był płatny, zapłaciłbyś mu za cały rok i skończone, ale tak!
 — Zaproponuję mu przeniesienie się do Głębowicz, lecz w ten sposób, że powinien zrozumieć, czego chcę.
 — A jeśli się zgodzi?
 — O to jestem spokojny! Zresztą innego sposobu nie widzę bez narażenia jej... Stefci...
 Pan Maciej spojrzał na niego ukradkiem.
 — Jak on się o niej wyraża! — pomyślał.
 Wszedłszy do pałacu, Waldemar kazał podawać samochód, sam zaś zeszedł na dół do parterowego salonu, blisko pokoju Stefci. Mrok zapadał szybko, salon ginął w szarych barwach wieczornych, gdzieniegdzie połyskując złoceniami ram i kryształem pająków.
 Ordynat spojrzał na zegarek i zadzwonił.
 Nadbiegł młody pokojowiec.
 — Niech tu przyjdzie Jacenty — rzekł Waldemar.
 — Światła i pospuszczać story! — rzucił krótko kamerdynerowi.
 Jacenty spełnił polecenie i chciał odejść.
 — Czekaj! — zawołał ordynat. — Idź do panny Stefanji i oświadcz, że pragnę się pożegnać.
 Jacenty wyszedł.
 Ordynat zaczął chodzić po salonie. Po chwili weszła Stefcia. Na twarzy miała silne rumieńce.
 Waldemar pospieszył ku niej.
 — Chciałem się z panią pożegnać. Zaraz jadę.
 — Jak to? Nie zaczeka pan na kolację?
 — Nie, pani, spieszę do domu.
 — Otrzymał pan jaką złą wiadomość?
 — Dlaczego pani o to pyta?
 — Bo widzę, że pan zirytowany.
 — Ach tak! pani to zauważyła? Jestem nawet wściekle zły, lecz nie z powodu wieści z Głębowicz. Rozmawiałem z dziadkiem, opowiedział mi wszystko...
 Mgła przesłoniła oczy dziewczyny. Niezmierna przykrość odbiła się na jej twarzy.
 Była chwila kłopotliwego milczenia.
 — Więc nie zostaje pan? Zatem do widzenia — rzekła Stefcia wyciągając rękę.
 Waldemar ścisnął ją w swej dłoni i nie puszczając, rzekł dziwnie miękko:
 — Niech pani będzie spokojna. Domyślałem się wiele, teraz wiem wszystko: dołożę wszelkich starań, aby się pani więcej nie męczyła.
 — Dziękuję panu. Tu głównie chodzi o Lucię.
 — Najwięcej o panią. Tamto dzieciństwo prędko przeminie bez poważniejszych następstw. Niech pani nie bierze tego tak tragicznie. Swoją drogą dołożę starań, aby w Słodkowcach zapanowała dawna swoboda.