Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/061

słabnie, że jej braknie sił; ćwieki tkwią w skrzydłach, ciężą jej, hamują lot. Majaczyła, a księżyc oświecał jej bladą twarz, gładził włosy i zdawał się ją pieścić, jakby wszystkie swe ognie na nią jedną skierował, skupiając mistyczne spojrzenia. Stary oszust! Ile on w tej chwili widział takich okien i rozmarzonych głów dziewczęcych, ile pieścił twarzy, jak przeróżne gładził włosy. A na każdą głowę siał obficie iskry, rzucał kaskady świetlanych uczuć.
 Miał ich zapas nielada, żył przecie wieki.
 Stefcia, pogrążona w zadumie, nagle drgnęła i obejrzała się z lękiem. Drzwi skrzypnęły i na progu stanęła Lucia w nocnym kaftaniku, z rozpuszczonemi włosami. Oczy miała otwarte szeroko i niepokój w twarzy.
 Zanim nauczycielka spytała, dlaczego nie śpi, dziewczynka prędko podbiegła do niej i ręce zarzuciła jej na szyję, twarz rozpaloną przytuliła do jej twarzy i zaczęła szeptać:
 — Ja przeczułam, że pani nie śpi, i przyszłam, bo i ja zasnąć nie mogę — tak mnie coś dręczy — i tak mi smutno.
 Odjęła ręce od szyji Stefci i, robiąc niemi jakieś ruchy na wysokość twarzy, zawołała z trwogą:
 — Ot tak coś mi stoi przed oczyma!
 Poczem przytuliła się zaraz i spytała cichutko:
 — Panno Steniu, dlaczego ty nie śpisz? Dlaczego tak siedzisz przy księżycu? Czy i ty także?... Jeszcze?...
 Stefcia drgnęła, żal błysnął w jej oczach.
 — Co chcesz powiedzieć, Luciu?
 — Czy pani kocha jeszcze pana Edmunda? — wypowiedziała jednym tchem dziewczynka.
 — Prątnickiego!... Dlaczego pytasz o to?
 — Pani tak gniewnie wymówiła jego nazwisko.
 — Nie odpowiadasz na moje pytanie, Luciu.
 — Bo ja chcę najpierw wiedzieć, czy pani go kocha. Panno Steniu, powiedz, proszę.
 Patrzała jej w oczy z błaganiem.
 Stefci ścisnęło się serce.
 — Nie kocham — odparła szybko.
 Dziewczynka wstrzymała oddech w piersi, nieufność odbiła się w jej oczach. Spytała jeszcze natarczywiej:
 — Nie kochasz? Naprawdę? Ale kochałaś, ja wiem.
 — Łudziłam się — odrzekła Stefcia szczerze.
 Lucia położyła jej głowę na ramieniu.
 — Ja się nie łudzę:..
 — Ty. Luciu?
 — Tak, ja kocham pana Edmunda.
 Zapanowało milczenie. Lucia ukryła twarz na piersiach swej przewodniczki i przestała oddychać, jakby chcąc usłyszeć, co ona myśli. W tej główce dziewczęcej chwila ta wydawała się tragiczną. Wszystkie wrażenia, zaczerpnięte, z powieści francuskich, w jej pojęciu, przedstawiające obecną chwilę czemś rozpaczliwem, prawie rujnującem świat.
 Ze drżeniem serca czekała, co powie Stefcia. Może teraz, kiedy wie wszystko, przyzna się, że Edmunda kocha i że on do niej należy.
 — Ja bym umarła — myślało zrozpaczone dziewczątko.