Strona:PL Michałko (Prus).djvu/009

się ty? — pytał Michałka czeladnik. — Kiedy nie wiem, jak? — Postawisz garniec wódki — dodał drugi.
 — Albo dostaniesz basarunek — wtrącił trzeci ze śmiechem.
 Po namyśle chłop odparł: — Jużci wolę dostać, niż dawać...
 Mularzom się i to podobało. Wsunęli mu znowu parę razy czapkę na oczy, ale ani upominali się o wódkę, ani mu nie sprawili basarunku.
 Tak zabawiając się zaszli na miejsce i wzięli się do roboty. Majstrowie wleźli na wysokie rusztowania, a dziewuchy i wyrostki zaczęły cegłę nosić. Michałkowi, jako nowotnemu, kazano przerabiać gracą wapno z piaskiem.
 Tym sposobem zaciągnął się do mularki.
 Na drugi dzień dali mu do pomocy dziewuchę tak ubogą, jak on. Za całe odzienie miała starą chustkę, dziurawą spódnicę i koszulinę — pożal się Boże. Nie była wcale ładna. Miała śniadą i chudą twarz, nos krótki i zadarty i nizkie czoło. Ale Michałko nie był wybredny. Ledwie stanęła przy nim z gracą, zaraz nabrał do niej ciekawości, jak zwyczajnie chłop do dziewuchy. A kiedy spojrzała na niego z pod wypłowiałej chustki, uczuł, że mu jakoś ciepło we środku. Nawet ośmielił się tak że do niej zagadał.
 — Skądeście to? Z dalekaście od Warszawy? Dawno robicie z mularzami?
 O takie ją tam rzeczy wypytywał, mówiąc wy. Ale że ona zaczęła mu mówić ty, więc i on jej ty. — Nie męcz się — mówił — już ja zrobię i za ciebie i za siebie.
 I robił sprawiedliwie, aż się z niego pot lał strumieniami; a dziewczyna tylko suwała gracą po wierzchu wapna tam i napowrót.
 Od tej pory chodzili dwójką przez cały dzień, zawsze razem i zawsze sami. Niekiedy łączył się z nimi jeden czeladnik. Dziewusze nawymyślał, z chłopa nakpił i tyle. Wieczorem zaś Michałko zostawał spać w murującym się domu, bo nie miał gdzie, a jego towarzyszka szła w miasto, razem z innymi i z owym czeladnikiem, który jej wciąż wymyślał, a czasem i dał w kark.
 — Czegoś nie lubi dziewuchy — mówił sobie Michałko. —