Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie V Z mojej księgi 080.jpeg

A za nią promienny posuwa się szlak,
 Rozjaśnia zmierzchy.
Draperyą przejrzystą, jak dźwięk i jak woń,
 Owija ciało,
I wianek wesela przypina na skroń
 Słoneczną strzałą.
Schylona nad źródłem rozpływa się w śmiech
 Swawolnej dziewy,
I wróży z kukułką i ginie wśród ech
 Pomiędzy drzewy...
Przez kamyk, co drażni kryształy tych wód,
 Mknie jak kaskada...
Z klekotem bocianów, ciągnących z nad błót
 Na dach twój spada.
Gdzie jabłoń różowy rozpuszcza już pąk,
 Patrzy z zieleni...
I rada się kładzie na puchu twych łąk
 Smugą promieni.
Czaruje fujarki, poddając im ton
 Przeciągły, śpiewny...
Na starej cerkiewce rozdźwięka, jak dzwon,
 W hymn rośnie rzewny...
Aż z trzaskiem łuczywa do chaty, jak duch,
 Na chwilę wpada,
I mrozi ci serce, i pieści twój słuch
 Dumka, ballada...