Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie VI Przekłady 233.jpeg

Gołąbek lata nad tą wieszczek córką,
Która podnosi lica coraz bledsze,
A jej tamburyn, jak czarów muzyka,
Brzmi kędyś w chmurach — i dreszczem przenika.

Niemy, jak gdyby okrzyk mógł ocucić
Ducha, co igra ze śmiercią uśpiony,
Tłum nie mógł od niej spojrzenia odwrócić...
Kalilbad tylko, jak ptak raniony,
Pochylił głowę i zdawał się smucić,
I siedział w sobie tylko zatopiony
I myślał o tem, że nim zajdzie słońce,
On wybrać musi... I serce miał drżące.

Nagle — z błękitów wysokich dolata
Śpiew przenikliwy — aż do jego ucha...
Czy on śni?... Głos ten, przez tak długie lata
Stracony — on go dzisiaj znowu słucha!...
Dreszcz mu gorący po żyłach przelata...
Podnosi oczy — i widzi, jak ducha
W powietrzu — postać drobną, ukochaną,
Złotemi łuny zachodu oblaną!

Lecz ona śpiewa a nuta tęskliwa
Łzy wywołuje między przytomnemi.
— «Żegnaj o książe!... A ty, szczęśliwa
Oblubienico, raj stwórz mu na ziemi!