Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie VI Przekłady 045.jpeg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
XXVII.


Wy opiewacie myśli światowładne czyny?
— Ja uczuciu oddaję mój hołd i wawrzyny!
Tej iskrze, co najgłębiej w ludzkiej piersi tleje,
I świeci tam, gdzie rozpacz zagasza nadzieje.

Wy opiewacie rozum? — Ja serce czczę pieniem!
Serce wielkie rozkoszą i wielkie cierpieniem...
Wysoko ponad myślą — uczucia jest droga:
Rozum odbija światy, lecz serce śni — Boga.

O serce! Ty drabiną jesteś Jakubową,
Po której aniołowie niosą życia słowo...
Ty kwiat lotosu jesteś, co w głębi kielicha,
Z mistycznej rosy bożej nigdy nie wysycha...

Tyś jest tęczą pokoju i przymierza wstęgą,
Co przepaść między ziemią a niebem przesięga...
Tyś jest gołąb Noego, co nad klęski świata,
Z wiecznie świeżą gałązką nadziei ulata!