Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie IV Obrazki 119.jpeg

Jak gdyby nie były siedzibą człowieka,
Co ziemię tę potem uprawia od wieka,
 Lecz nędzną gospodą tułaczą.
Na twarzach znękanie i niechęć, i troski,
 Na ustach piosenka niedoli,
A dzieci wzrastają, jak płonne te kłoski,
Na dzikim ugorze zbujałe, wśród wioski,
 Bez myśli, bez czynu, bez woli.
Stęskniona leciałam przez morza, z nadzieją
 Wiosennych błękitów i słońca;
Lecz tutaj błękity nad wioską ciemnieją
I wichry lodowe czatują z zawieją,
 Tu zima i zima bez końca!
Och! gdybym ja mogła rozegrzać was pieśnią,
 Jak słonko tę rzeczkę pod lodem,
Myśl strząsłaby z siebie, co rdzą jest i pleśnią,
Duch zrzuciłby więzy, co lot jego cieśnią,
 I ludby się zbudził — narodem»!

 

— «O, spojrzyj! o, spojrzyj! to pierwsza jaskółka
 Pod gzymsem w skrzydełka trzepoce...
I w okna zagląda, i zwija się w kółka,
 I o coś się pyta, szczebioce...
Toż wiosna już! wiosna!... za tydzień, za drugi
 Mieć będę z fijołków bukiety...