Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie IV Obrazki 118.jpeg

A kiedy jesienią zaświecisz łuczywo
 I siędziesz prząść lniane włókienka,
To nitka, jak ptaszek, okręci się żywo,
 I równa, i mocna, i cienka.
Dziadusiu, babusiu, siadajcie u proga
 Pod przyzbą, na ławie dębowej,
Niech dla głów siwiutkich uprosi u Boga
 Jaskółka ten roczek, ten nowy!
Ach, leci!... ach, leci! powraca z za morza
 Do naszej wioskowej zagrody,
I czarnem skrzydełkiem pozdrawia rozdroża
 I łąki, i pola, i wody.

 

— «Witajcie! tak do was tęskniłam z oddali!
Dziś wracam z piosenką radosną...
Cóż słychać nowego? czy zdrowi? czy cali?
Czy żyją staruszki, jak jabłoń zsiwiali?
A Kasie, Maciusie czy rosną?
Ach! cóżto?... te same jak widzę, kłopoty
 I bieda, jak była przed laty!
Na drogach kałuże, wyboje, wywroty,
Podwórka nie strzegą ni drzewa, ni płoty,
 I dach się zapada garbaty!
Przez strzechę zmurszałą deszcz w chatę przecieka,
 A ściany się krzywią i paczą,