Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/47

ulicach. Nie umiem zauważyć różnicy, bo nie mam prawie stosunków towarzyskich.
 — No przecie! Weźmy teatr. Pustki...
 — Po ogródkach się tłoczą, w cyrku pełno.
 — Phi, takie frajdy! — pogardliwie mruknął hrabia.
 — Kiedy tłok i pełno, musi to ludzkości dogadzać.
 — Pan tam nie bywa?
 — Nie.
 — Prawda. Jeden teatr ma łaskę u pana. Jeśli się pan o nim odzywa, to jako obrońca.
 — Nie przypominam sobie, abym w tej kwestji kiedykolwiek głos zabierał.
 — Ale, à propos towarzyskich stosunków — wtrącił hrabia ordynat — czy pan nie ma krewnych na Litwie?
 Niemirycz oczy podniósł.
 — Nie — odparł krótko.
 — Imiennik pana ładną mi sprawę wytoczył. Dla niej pana tu wezwałem.
 Niemirycz milczał.
 — Mamy tam na Polesiu jakieś setki, tysiące morgów błot i lasów, mojej żony majątki, klucz Mehecki.
 — Gdzie się na głuszce wybieramy — wtrącił hrabia Franciszek.
 — Właśnie. Otóż niejaki Józef Niemirycz zagarnął nam parę tysięcy morgów łąk i dowodzi planami, że do niego należą. Administrator Kęcki już sprawę w pierwszej instancji przegrał i dopiero wystraszony do mnie się zwrócił. Jak pan myśli, zła sprawa?