Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/262

 Chwila... Nagle roztworzył szeroko swe oczy jak niebo błękitne i jasne, w dal jakąś je utkwił. Jakby zdziwienie, potem radość, wreszcie uśmiech dziecinnie wesoły objął jego całą twarz. Poderwał się pół ciałem z posłania, ręce podniósł do piersi i pełnym głosem, z jakiemś rozradowaniem bezmiernem zawołał:
 — Ty, Panie! Ty, Panie!... Idę, idę!
 Naprzód się rzucił prawie wstał i opadł z powrotem na posłanie... ale już nie on, nie ksiądz Michał, tylko szmata, tylko glina, tylko forma.
 Nad ranem było, gdy drzwi, pozostawione otwarte przez Kacperka, rozwarły się i wszedł ksiądz z Panem Bogiem. Rozejrzał się w półciemnym pokoju, dostrzegł posłanie, na posłaniu nieruchome kształty człowiecze, zresztą nic.
 — Kto tu jest? — spytał.
 Wtedy z ziemi, koło posłania podniosła się głowa ludzka i bezdźwięczny głos spytał:
 — Czego?
 — Do chorego mnie wezwano tutaj.
 — Już niema nikogo. Chory nie doczekał was — odparł Niemirycz.
 — Ach, to bardzo nieprzyjemnie. Trzeba było uprzedzić, że wypadek nagły, niecierpiący zwłoki.
 — Nie wiem, co trzeba było. On chciał księdza, posłałem o północy. Ktoś większy przyszedł wcześniej po niego. I już niema nikogo, nikogo... — powtórzył.
 Ksiądz się zbliżył do zwłok.
 — To był kapłan. Skąd on tutaj? Kto? Ranny? Co się to stało?
 — Co? Rzecz prosta. Zabili go chrześcijanie.