Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/22

II.

 W kilka dni potem była niedziela i dzwony wołały wiernych na Mszę, a tłum postrojonej, niedzielnej publiczności zalewał chodniki, śpiesząc do kościołów, a potem dalej za miasto, by odetchnąć powietrzem. Niemirycz wstał późno, a nie mając pracy biurowej, rozmyślał, jak dzień spędzić. Nareszcie otworzył szafę z książkami, dobył jeden tom Szekspira, ulokował się wygodnie w staroświeckim fotelu i zagłębił w czytaniu. Była godzina dwunasta, gdy ktoś gwałtownie do drzwi zadzwonił. Niemirycz ani drgnął.
 — Znudzi się i pójdzie — pomyślał, nierad w tej chwili odwiedzinom.
 Ale gość dzwonić nie przestawał coraz energiczniej. Zniecierpliwiło go, wstał i otworzył drzwi. Do przedpokoju wpadła dama elegancka, wonna, szeleszcząca jedwabnemi spódnicami, w gęstej na twarzy woalce.
 — Monsieur Niemirycz? — spytała.
 Drgnął i o krok się usunął. Poznał Willę Mora.
 — Oui, madame — odparł, pochylając głowę.
 — C’est de vous cette horreur, cette saleté, cette crasse! — zawołała, rzucając mu pod nogi jakiś papier zadrukowany, który przyniosła w ręku.
 Spojrzał na ziemię, podniósł papier i przeczytał: „Zlew dla kabotynek europejskich.“
 Ruszył ramionami.