Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Ragnarök.djvu/105

 Ramieniem ją objął. Nie całował, nie pieścił, tylko jak skarb i świętość otulał, chronił. A jej łzy biegły po twarzy, ciche, gorące.
 Dzwonek zadrgał u drzwi wchodowych. Ocknęli się.
 Podniosła nań oczy, w których był niepokój, czy nie uraziła go pieszczotą. Ale mroczne, poważne jego źrenice były jakby słońcem zalane i tak pogodne, jak źródło. I spłynęło na nią ciche, dobre rozradowanie i spokój.
 — Bądź błogosławiony! — szepnęła, usuwając się z żalem z jego objęcia.
 W tej chwili portjera rozchyliła się w głębi i zajrzała uśmiechnięta twarz niemłodej kobiety.
 — Co tam, Nelly?
 — My darling, to szwaczka do miary o ten kostjum na dzisiejszy koncert. Nie mogłam jej odprawić.
 — Dobrze, Nelly. Zaraz idę. Mamy gościa na śniadaniu. Każ podawać za godzinę.
 Angielka zniknęła, a Willa rzekła:
 — A może pan nie chce zostać? Pozwalam sobie dysponować panem, przepraszam.
 — Rozporządza pani swoją własnością — szepnął, bo Angielka znowu się ukazała. Przyniosła cygara i papierosy, a za nią lokaj wniósł tacę z herbatą.
 — Willa, nie jesteś gościnna. Na taki chłód i wilgoć trzeba koniecznie herbaty. A może pan woli koniaku?
 — Dziękuję pani.
 Spojrzał na Willę, zrozumiała go.
 — Nelly, to jest pan Niemirycz — rzekła.
 — Och! — ucieszyła się Angielka, pokazując ogromne zęby w szerokim uśmiechu — och, to pan!