Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Kamienie. Ciotka. Wpisany do heroldyi.djvu/42

 — Ja nie cham, żeby wódkę chlać. Oddawaj pieniądze i idź do dyabła!
 — Ach, wy dziś skręcili się! Oddam. Co tam, pogadać nie można? Jaby tego owsa chciał zobaczyć; może cukier jest?
 Żołnierz milczał, rachując miedziaki, brwi mu się zbiegały groźnie.
 — Nu? to i wszystko już? Więcej nic?
 — Nie — pomyślał chwilę i worek wydobył z kąta.
 — Kupcie te dwie koszule i tę dewizkę! Co za to dacie?
 — To? — żyd oglądał, miął, ważył.
 — Dam rubla.
 — Dziesięć złotych.
 — Nie. Chyba co dodacie... Owsa!
 — Dodam scyzoryk; dajcie dwa ruble!
 Żyd czuł, że dla dalszych interesów twardym być nie można. Dobył pieniądze, potem, zgarniając koszule do worka, szeptał zcicha:
 — Nu? a coście obiecali, jak będzie? Jutro?
 Sylwester sapać zaczął. Ręce mu się mimowoli składały w pięści.
 — Ni jutro, ni kiedy. U nas w rodzie złodziei nie było. Won, ty!
 Zapałały mu tak złowieszczo oczy, że Żyd od progu się cofnął, drzwiami do połowy zasłonił.
 — Wy teraz bez humoru... Ja tu jutro przyjdę — rzekł.
 — Ni jutro, ni kiedy! — powtórzył żołnierz — a jak mi się nawiniesz jeszcze z pokusą, Judaszu,