Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/225

napełnili swe zanadrza, i poszli bardzo grzecznie.
 Karpina Huc spotkał ich przy bramie i zaśmiał się.
 — A co? Wypatrzyliście? — spytał.
 — Ojoj! — zuchwale odparł Kiryk.
 — A widzieliście moję pałkę przy budzie.
 — Ojoj! — powtórzył wyrostek.
 — Nu, to jej smak poznacie!
 I rozeszli się, zamieniwszy przyjazną zapowiedź — wojny.
 Karpina się uwziął. Nie szło mu tyle o żydowskie jabłka, ile o swą sławę junaka.
 Pomimo całodziennej pracy w polu czuwał w nocy, i brata Matwieja do pomocy uprosił; czuwał noc drugą, ale wszędzie była cisza i spokój.
 Na trzecią noc zabrał Matwieja polowy do objazdu łąk, i czuł Karpina, że go nieprzezwyciężony sen morzy.
 Zafrasowany, dumał chwilę we drzwiach stajni, szukając socyusza.
 Znalazł wyśmienitego.
 Pod żłobem towarzyszka jego obiadów, pstra Służka, hodowała parę szczeniąt.
 Parobek zabrał je w połę świty, i zaniósł do ogrodowej budy.