Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/191

 Zatrzymali się przy chacie Makuszanki, i Kalenik po Łucysię wstąpił.
 Gotowa już była do drogi. Matka ją odprowadziła do wozu, dała węzełek szmat i strawy, poleciła Sydorowi.
 — Kumie, sokole! Nie ciągnijcie z niej pracy nad siły, bo zapamiętała bez miary. A jakby febry dostała, to jej tam na mękę nie trzymajcie. Ostatnie to moje i jedyne. Tak wam oddaję, jak oko z głowy.
 — Dosyć gadać! Nic się jej nie stanie, — burknął zaspany Sydor.
 — I chłopcom nie dajcie jej skrzywdzić, nie dajcie przekpiwać!
 — Ty głupia, albo to mnie ojciec dopilnuje? — zaśmiał się Kiryk. — Tak jej wezmę i kosą nogi podetnę.
 Łucysia cichutko ulokowała się na przodzie wozu, u kolan Kalenika, a on jej nieznacznie kożuch swój podesłał.
 Ona się niczego i nikogo przy nim nie bała.
 — Ostańcie zdrowi, matko — rzekła.
 — Szczęśliwie, doniu, szczęśliwie! — płacząc, zawołała stara, i do Kalenika się zwróciła:
 — Sokoliku, a nie hańbujcie nią!