Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/016

 Otworzył jeden chlew: klacz gniada, grubopłaska, i źrebak dwulatek powitali go rżeniem, w głębi zabeczały owce. Otworzył drugi chlew: woły podniosły się powoli i, pyski ku niemu zwracając, wyglądały jadła; obok krowa i byczki niedorostki wyciągały szyje i szorstkie języki — wołając jeść.
 Obejrzał każdą sztukę i wiśniowego „podręcznego“ po lśniącej szerści pogładził; ale gdy faworyt za nim na podwórze się napierał, pięścią go w brzuch uderzył i odpędził:
 — Bodaj cię wilki popróły! — burknął, zamykając wrota.
 Od obór poszedł ku stodole. Znowu zajęczały wierzeje. Stodółka prawie pustą była. Cep stał o ścianę oparty, na toku wczorajszy omłót leżał; w kącie pierwotny warsztat do sieczki; gdzieś w głębi — beczki z nasieniem wiosennem i reszta chleba.
 Chłop się obejrzał i zamyślił markotnie.
 Wtem od chaty głos się podniósł, kaszlący i zgryźliwy.
 — Kalenik, a nu, Kalenik!
 — Aha! — odparł chłop, wracając na podwórze.
 — Chodź do chaty, a żywo!
 Poszedł, ale nie żywo, rozglądając się na prawo i lewo.