Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/264

 I znalazł się ponad wygodną drogą, wśród skalnych złomów i jął się piąć prostopadle, po gzemsach góry!
 Jakie tam kwitły kwiaty — i jakie wody były w źródełkach — i jakie ptaki w szczelinach słały gniazda — i był sam.
 Na szerszy próg się dźwignął i stanął.
 Dzień się już robił — i miał pod sobą obszar ziemi słońcem zalany — i miał w sobie pieśń ciszy!
 — Spocznij! — rzekł jakiś głos.
 Ujrzał postać z połą szaty, zarzuconą na oblicze i ramiona do niej wyciągnął.
 — Błogosławiony bądź — żeś mnie wiódł w ten świat, — rzekł przez łzy uszczęśliwienia, korząc mu się do stóp. A On mu ręce złożył na głowie, z której włos był zgolony — i która pokryta była wstrętnemi ranami, wyżartemi przez robactwo i brud.
 — Radujesz się życiem? — spytał.
 — Raduję, Panie.
 — Nie lękasz się śmierci?
 — Nie, Panie.
 — Nie trudno ci miłować wszystko i wszystkich?
 — Miłuję, Panie.
 — Nie masz się za lepszego — od tamtych — na dole?
 — Tyś, Panie z każdym. Doliny Twoje i góry!