Świat nowy stwarzasz wśród starego świata
Strącasz w przepaście, i rozdajesz trony...
I jesteś, jako pomnik twojej ziemi.
Który Bóg wykuł rękoma własnemi.
∗
∗ ∗ |
Lecz większy jesteś ty, o myślicielu,
Co głosisz prawdy odwiecznej ustawy,
I idziesz cichy, samotny, bez sławy,
Do nieznanego dla współczesnych celu,
I widzisz ruchy tajemnicze wieku...
Tyś większy! cześć ci, człowieku!
Słowo twe ciche drżeć sercom nie każe,
Ni łez wylewać, ni wzdychać z nałogu;
Lecz jest jak owe najświęsze ołtarze,
Przy których duch służy Bogu.
I jest jak jasne dyamentowe miecze,
Rozcinające w głąb' piersi człowiecze.
Cóż tobie tłumy? ich oklask i wrzawa,
Namiętnych wzruszeń wybuchy i szały?
Tryumf twój cichy bywa, jak te prawa,
Co niewidomie obejmują cały
Wszechświat bez walki, zemsty i miłości,
I są przyrody duszą i ludzkości.
Cóż tobie tłumy? czy, prawda poznana
Większą jest prawdą? czy, gdyby przed progiem
Białej świątyni nikt nie zgiął kolana,
Bóg przestałby się zwać Bogiem?
