Ta strona została uwierzytelniona.
»...Cosi sen va, e quivi m’abbandona...«[1]
Dante, Inf. VIII [109].
Plac widzę pusty, z gwiaździstą posową[2]
Nocy, gdzie posąg gwałtowny Manina[3]
Od tła głębokich lazurów odcina
Biel marmurową...
Plac widzę pusty w uśpionem już mieście
Savonaroli[4] i Fra Angelica,
Gdzie wiecznie płacze echowa muzyka
W fontan szeleście...
I drogę widzę, po której się słania
Wielki cień Danta w pielgrzymiej opończy,
I gdzie się nigdy jęk Arna nie kończy,
Ni duchów łkania...
Tam mi twa postać, lirniku, się jawi,
Rąk podniesieniem nademną świecąca,
- ↑ »Zaczem odejdzie i samego rzuci...«
(Przekł. E. Porębowicza). - ↑ Posowa — powała, strop, sklepienie.
- ↑ Daniel Manin (ur. 1804, um. 1857) — dyktator wenecki w powstaniu przeciw Austryi w 1848 i 1849. Pomnik Manina na placu tejże nazwy (piazza Manin) we Florencyi.
- ↑ Girolamo Savonarola, Dominikanin, słynny reformator i mówca religijny, spalony w r. 1498.
