Ta strona została uwierzytelniona.
»Andiam! che la via lunga ne sospinge...«[1]
Dante, Inf. IV [22].
Czy to już gwiazda zaranna dnieje
Na tem toskańskiem niebie,
Czy też mi w duszy wschodzą nadzieje,
Nadzieje, wzięte z ciebie?
Stoję i słucham, a wierzba cicha
Serce mi w snach kołysze,
I niby cieszy i niby wzdycha,
Zaczarowana w ciszę...
— Jeszcze my będziem razem chadzali,
Pieśniarze duchem prości,
Od tych miesięcznych tumanów biali,
A czarni od żałości...
Jeszcze my pójdziem tą drogą kmiecą
Pomiędzy siół opłotki,
Czyści, że przez nas gwiazdy aż świecą,
A drżący, jak polotki...[2]
Jeszcze my będziem rzucali ziarno,
Gorczyczne ziarno cudu,
