Ta strona została uwierzytelniona.
»...Volo eon l’ali di pensiero al cielo...«[1]
Petrarca.
Niechże ja teraz przypomnę w żałobie
Twoje rozmowy i twoje milczenie!
Niech się głęboko zadumam o tobie,
Coś odszedł w cienie...
Niechże mi znowu rozbłyśnie ta złota
Róża miesięczna, co w oczach nam stała,
Nad kampanilą[2]rozkwitniona Giotta,
Płomiennie biała...
Niechaj się jeszcze tą ciszą otoczę,
Jaka nas zdjęła na pustem Lungarno[3],
I niech mnie znowu twe słowa prorocze
Światłem ogarną...
Niech mi się jeszcze w pamięci rozbieli
Ten głaz, gdzie Dante siadywał wieczorem
I gdzieśmy dusze w rozmowach odzieli
Smutku kolorem...
