Strona:PL Maria Konopnicka-Poezye T. 4 027.jpg

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
XI. W KARTUZYI[1].



Gdy stąd odejdę, pójdą za mną cienie
Tych arkad białych i tych kolumn rzędy,
I szept tych oliw pójdzie za mną wszędy
I tych cyprysów czarność i milczenie.

Gdy stąd odejdę, poruszy się drżenie
W błękitnej ciszy, co przewiewa tędy,
I rozechwieją się róż bladych grzędy,
I na mych ustach czuć będę ich tchnienie.

Bowiem się struna uwiązała drżąca
Od harfy murów tych do mojej duszy,
Struna, co smętność i blask ma miesiąca.

A kiedy anioł, co tę harfę trąca,
Dotknie się struny i jęk w niej poruszy,
Dusza się moja odezwie grająca.




  1. Kartuzya — słynna Certosa ze wspaniałą fasadą pod Pawią, założona przez Jana Galeazzo Visconti w r. 1396, dawniej klasztor Kartuzów, dziś własność narodowa.