Nad tobą sztandar wieczności szeleści,
Zasady ostrzą miecze twych rycerzy,
A ludzkość czeka, konając z boleści Aż chwila ciszy uderzy.
Najszlachetniejsze, najgorętsze duchy,
Co przekazują wiekom swoją chwałę,
Są pośród ciebie jako chusty białe, Tłumiące walki wybuchy.
Przez chwilę, jako gwiazdy, błękitnieją
Ponad ludzkością mdlejącą już w boju
I opatrują rany jej... nadzieją I błogą ciszą pokoju.
Lecz czas uderza w skrzydła i ulata...
Rwą się do walki nowe pokolenia,
A nad okręgiem zwichrzonego świata Wieje chorągiew zniszczenia.
A człowiek, zgrozą przejęty i blady,
Patrzy na wieków nieśmiertelne boje
I widzi nieraz ideały swoje Strącone w przepaść zagłady...
I nie wie, czemu Bóg wielki w błękicie
Nie zerwie z prawdy słonecznej zasłony,
By mogły spocząć już raz te miljony, Co walczą na śmierć i życie!‘ Pdr.
