»Scypjona chcemy! Scypjona! Scypjona!...[1]
On niech do Frygji poprowadzi flotę
I Attalowi[2] skarby szczerozłote,
Medymny[3] zboża i szat drogich mnóstwo
Niech odda w zamian za ochronne bóstwo!
Nigdy godniejsze nie tknęły ramiona
Żadnej bogini... Wyszlijcie Scypjona!«
Nie wiem, czy zacni brodacze w senacie
Wyborem takim byli ucieszeni;
Senon, Papinjan lekko się rumieni...
Lecz nie z zazdrości — mylisz się mój bracie —
Tak nizkich uczuć nie pokrywa toga...
Zresztą — głos ludu był już — głosem Boga.
Krysztalnym szlakiem od Ostji[4] przez morze
Lekka flotylla srebrną brózdę porze;
Białe jej żagle, brzeżone purpurą,
Jak skrzydła mewy, trzepocą się górą,
Tchnieniem swem nagląc statek w chyżym biegu...
Z wioseł pryskają piany nakształt śniegu.
W pół obnażeni atleci wioślarze,
Ruchem kolejnym chyląc się po parze,
Wznoszą ramiona żylaste, drgające,
Które w bronz żywy przepala im słońce;
A fala gniewna, jak rumak stepowy,
Co poczuł nagle uzdę i podkowy,
Żuje wędzidła i srebrnym tchem bucha,
